春夜开筵宴钜公,英英豪气吐霓虹。诗歌白雪篇篇锦,酒泛流霞艳艳红。
玉烛银台光绮席,罗帷绣幕霭香风。醉来却意游仙兴,一曲霓裳度月宫。
阊阖煌煌辟晓云,千官鹄立望严宸。
鹤书飞下珠檐峻,雉扇分开玉座新。
山寿声中团喜气,钧天奏处隔香尘。
明王盛事民何幸,三载恩宽四海春。
当时十五正娇妍,选入宫中二十年。
谁料只今三十五,舞鞾示蹋玉阶前。
泉脉来何许,萦回下曲塘。雨过平涨绿,花落暗流香。
石面凝春暖,松根漱晚凉。高歌濯缨客,何必问沧浪。
持书涕湿却难开,莫道先生天下才。鱼树鸟泉知去处,松云人路想归来。
死生交至存今日,痛哭又成独上台。犹许故人为立传,不曾索米向蒿莱。
滴滴铜壶寒漏咽,醉红楼月。宴余香殿会鸳衾,荡春心。
真珠帘下晓光侵,莺语隔琼林。宝帐欲开慵起,恋情深。
玉殿春浓花烂漫,簇神仙伴。罗裙窣地缕黄金,奏清音。
酒阑歌罢两沉沉,一笑动君心。永愿作鸳鸯伴,恋情深。
禾黍低风汝水长,迟迟驿骑困秋阳。病躯官事交相碍,梦雨行云肯借凉。
尽说秋虫不伤稼,却愁苛政苦于蝗。诗成应被西山笑,已炙眉头尚否臧。
偶圣睹昌期,受恩惭弱质。幸逢良宴会,况是清秋日。
远岫(xiù)对壶觞(shānɡ),澄澜映簪(zān)绂(fú)。炮羔备丰膳,集凤调鸣律。
薄劣(liè)厕英豪,欢娱忘衰疾。平皋(ɡāo)行雁下,曲渚(zhǔ)双凫(fú)出。
沙岸菊开花,霜枝果垂实。天文见成象,帝念资勤恤。
探道得玄珠,斋心居特室。岂如横汾唱,其事徒骄逸。
岫:峰峦。觞:盛满酒的杯。亦泛指酒器。簪绂:冠簪和缨带。古代官员服饰。亦用以表现显贵。集凤:本意谓凤栖于树。后比喻聚集贤才。
薄劣:低劣;拙劣。有时用为谦辞。皋:水田。渚:小洲;水中的小块陆地。
玄珠:黑色明珠。横汾:据《汉武故事》,后人以“横汾”为典,用以称颂皇帝或其作品。
叩舷恣幽讨,性僻耽林泉。晴旭丽朝采,暖破梅花妍。
低篷何所诣,溪路相洄沿。云木乱无次,隐有疏钟传。
来依妙香窟,冷赏咨秋烟。颇爱胜公书,腕力追平原。
仿佛仙坛记,留证金石缘。苍松起幽籁,风动鸣孤弦。
亭亭影交翳,浩气流眉间。
觑著脚。想腰肢如削。歌罢遏云声,怎得向、掌中托。
醉眼不如归去,强罢身心虚霍。几回欲去待掀帘,犹恐主人恶。