南国有孤鸿,悲鸣春江侧。为苦网罗多,徘徊诉中臆。
微生岁月短,快意乘风力。天路虽高寒,不惜弱羽翼。
山川万里远,云水情无极。超摇大化中,欲往胡不得。
奈何纷纷世,使我天机抑。空宇寄长声,聊为舒结轖。
伤哉此鸟意,闻者谁识测。三叹抚清弦,冥冥知所息。
檀栾漾碧,暗护小篱笆。几竿杜曲,千树渭川,晴拂苍霞。
开素轩,经万劫风欺雨打,此君依旧夭斜。
问山家,扶疏暗引流泉,交加更绕丛花。盼到平安寄下,留伴冬青,共惜年涯。
重过也,费泪墨东京记梦华。
音韵天成绝妙辞,闭门苦索岂能知。旗亭试赌诸伶唱,可有江西一派诗。
西风瑟瑟动幽忧,感慨无端泪满眸。见说流人常望月,从来壮士善悲秋。
干戈又是兴南国,乱离空教忆旧游。回首故乡争战地,莫将乐土说中州。
几次蛟螭虐,终宵风雨侵。云低天欲坠,水长地疑沈。
满眼飞长箭,斯民化大鲟。疮痍真不奈,怜有泪沾襟。
原野何寥阔,春归泪眼中。众山遥带雨,一水远浮空。
民已三年战,今成四海穷。干戈悲未息,临眺气如虹。
明星何熠爚,绛云何葳蕤。
辉海万楼台,下此凤凰雏。
窈窈西樵山,比之藐姑射。
神人凝雪肌,餐风影空碧。
雅步汉宫仪,雅奏广陵散。
逢场留白头,谁怜幽情满。
银花火树照东溟。飘送故乡情。怀人今夜,清樽月底,未许同倾。
婵娟千里空相共,一水自盈盈。何当携袖,越王台上,遍数春灯。
曼殊祖籍泐溪乡,屋既倾残地亦荒。好是萧家祠尚在,启蒙功在未遗忘。
悲看君画集,曾索我题辞。秋色邀谁赏,黄花空满篱。