南国有孤鸿,悲鸣春江侧。为苦网罗多,徘徊诉中臆。
微生岁月短,快意乘风力。天路虽高寒,不惜弱羽翼。
山川万里远,云水情无极。超摇大化中,欲往胡不得。
奈何纷纷世,使我天机抑。空宇寄长声,聊为舒结轖。
伤哉此鸟意,闻者谁识测。三叹抚清弦,冥冥知所息。
猜你喜欢
过尽梅花把酒稀,熏笼香冷换春衣。
秦关汉苑无消息,又在江南送雁归。
蜻蜓浦中闻雁声,寒侵短褐客愁生。
忽思大散关头路,雪压蒙毡夜下程。
惨澹胡风起,连鸣上碧霄。才闻秋浦外,巳复夕山遥。
哀故欺霜角,清应断夜箫。南楼有思妇,梦恰到西辽。
羡尔云中雁,春深又北翔。如何天畔客,岁久尚南荒。
心岂虞缯缴,谋非为稻粱。静观群物理,漂泊负随阳。
去年闻雁江湖边,尔时异乡望白云。今年雁南身更北,可怜送目怀居人。
我生羁旅自南北,雁飞何为亦远役。浮云满天我无翼,相与因风寄消息。
忽起芦花渚,哀声入乱云。空闺多戍妇,莫遣夜深闻。
见汝今南下,怜予一望家。
乱声求侣急,高影背人斜。
月静林无叶,云寒菊有花。
万行关塞泪,秋日堕胡笳。
胡儿雪后试弓初,寒雁惊飞绕碧虚。傍月悲鸣过海曲,断风残韵彻庭除。
长门可奈孤灯影,远戍谁收一字书。何事年年来复去,江南春渚足攸居。