散原先生挽词
国命舟断樯,大道舆脱辐。天复不憖遗,祸也福焉伏。
瘣木疾无枝,高厚乃蹐局。槃槃盖世翁,危城寄风烛。
万恨丛颓龄,一暝绝漓俗。了知帝乡安,宁期世人哭。
盲风卷海来,鲸鲵试馋喙。巍巍黄金台,弥天触膻秽。
独醒已堪伤,何况际魑魅。朝衣坐涂炭,休论伯夷隘。
被发悲民沦,同仇敌王忾。正气塞苍冥,堂堂故常在。
燕实杀王蠍,汉亦夭龚生。苦节不可贞,为善非近名。
翁生值叔季,泪眼对榛荆。垂老当明夷,坐阅沧海横。
冥飞避尘污,有诗皆变声。世誉齐谢客,岂谓知渊明。
辟儒亦能文,濡笔觊暮夜。诞士多好吟,媚世摘嫣姹。
繄翁慎衮钺,直道无假借。不畏君实知,讵知老叉骂。
千篇继涪皤,灵襟融造化。下视名利徒,奚啻王与霸。
兵尘方障日,劫火愁焚林。哀哉涓蜀梁,善畏蔽其心。
脱命还旧乡,震耳传正衾。仰天一掬泪,忍遽成悲吟。
瓣香念平生,片语意千寻。操壶饮江海,腹满安知深。
峥庐一角秋,匡山万重碧。清绝云与泉,翁久托心迹。
人间此何世,禹甸乏安宅。望圹见皋巅,君子自兹息。
篇籍垂修名,龙蛇岂为厄。余情信郁陶,翁寿固金石。
国命舟断樯,大道舆脱辐。天复不憖遗,祸也福焉伏。
瘣木疾无枝,高厚乃蹐局。槃槃盖世翁,危城寄风烛。
万恨丛颓龄,一暝绝漓俗。了知帝乡安,宁期世人哭。
盲风卷海来,鲸鲵试馋喙。巍巍黄金台,弥天触膻秽。
独醒已堪伤,何况际魑魅。朝衣坐涂炭,休论伯夷隘。
被发悲民沦,同仇敌王忾。正气塞苍冥,堂堂故常在。
燕实杀王蠍,汉亦夭龚生。苦节不可贞,为善非近名。
翁生值叔季,泪眼对榛荆。垂老当明夷,坐阅沧海横。
冥飞避尘污,有诗皆变声。世誉齐谢客,岂谓知渊明。
辟儒亦能文,濡笔觊暮夜。诞士多好吟,媚世摘嫣姹。
繄翁慎衮钺,直道无假借。不畏君实知,讵知老叉骂。
千篇继涪皤,灵襟融造化。下视名利徒,奚啻王与霸。
兵尘方障日,劫火愁焚林。哀哉涓蜀梁,善畏蔽其心。
脱命还旧乡,震耳传正衾。仰天一掬泪,忍遽成悲吟。
瓣香念平生,片语意千寻。操壶饮江海,腹满安知深。
峥庐一角秋,匡山万重碧。清绝云与泉,翁久托心迹。
人间此何世,禹甸乏安宅。望圹见皋巅,君子自兹息。
篇籍垂修名,龙蛇岂为厄。余情信郁陶,翁寿固金石。
姓字不须通,从来号放翁。
月明登暑雪,木落过秋风。
处处题僧壁,时时卧钓篷。
始知侯万里,未必是英雄。
泽国霜迟木未疏,秋来更觉爱吾庐。
芭蕉绿润偏宜墨,戏就明窗学草书。
惝恍不成寐,揽衣寒夜中。青荧煨芋火,鞺鞳鼓帘风。
巷犬声如豹,山童首似蓬。悠然束书坐,徐待日生东。
江湖双鬓秃,宇宙一身穷,酒浪摇轻碧,灯花落碎红。
交情元易见,春事半成空。
尚觊身强健,烟畦撷芥菘。
怀抱何萧爽,凉风扫郁蒸。
寒蛩喧败草,饥鼠啮枯藤。
雨送疏疏响,风吹细细纹。
犹稀绿萍点,已映小鱼群。
傍有一拳石,又生肤寸云。
我来闲照影,一笑整纶巾。
造物宁能困此翁,浩歌庭下答松风。
煌煌斗柄插天北,焰焰月轮生海东。
皂纛黄旗都护府,峨冠长剑大明宫。
功名晚遂从来事,白首江湖未叹穷。