佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
鸿鹄怀远心,不畏霜露寒。鸡鹜守樊笼,朝游暮来还。
人生感意气,朋友死一言。况分社稷忧,复在君臣间。
杨侯一麾守,万里苍梧山。瘴海不可游,众人昔云难。
升车独慷慨,即路无险艰。乃知抱忠信,可以居夷蛮。
昔贤尚功名,天子忧南蕃。报国恩汲汲,勿令岁月迁。
隋宫老荆棘,淮地阻山川。天子周王狩,诸侯楚社迁。
宿军江水上,休甲古城边。清跸乃过此,高台亦宛然。
殿空生影响,画古剥丹玄。缺甃惊跳鲋,遗碑失纪年。
废兴真可感,耆旧每多传。一咏芜城作,斜阳闻暮蝉。
报政三年愧鲁公,将何归奏未央宫。便廷嘉谷知天意,因得从容贺岁丰。
吾年未四十,三断哭子肠。
子割病莫忍,屡痛谁能当。
割肠痛连心,心碎骨亦伤。
出我心骨血,洒为清泪行。
泪多血已竭,毛肤冷无光。
自然须与鬓,未老先苍苍。
老得闲来兴味长,问将何事送余光。
春寒拥被三竿日,宴坐忘言一炷香。
报国愧无功尺寸,归田仍值岁丰穰。
枢庭任重才余暇,犹有新篇寄草堂。
能棋好饮一道士,醉墨狂吟二谪仙。
道士不闻乘白鹤,谪仙今已揜黄泉。
古来豪杰皆如此,谁拂尘埃为惘然。
华发郎官才调美,更将新句续遗篇。
自领苍头挈短壶,兴成何必剡溪图。有难为者梅兄弟,岂易卑哉竹丈夫。
宾从野情纷烂熳,山川云气上虚无。相随石鼎清如水,底用侯家暖玉炉。
日落风亦起,城头鸟尾讹。黄云高未动,白水已扬波。
羌妇语还哭,胡儿行且歌。将军别换马,夜出拥雕戈。
牛羊下来久,各已闭柴门。风月自清夜,江山非故园。
石泉流暗壁,草露滴秋根。头白灯明里,何须花烬繁。