千山如拱立,邀我快攀跻。路险人踪少,峰高暮色低。
水声悬峭壁,岩影落深溪。小鸟窥予至,惊飞夕照西。
山行不知远,幽寻渺无极。四山皆白云,漠漠寒烟积。
茂林无停飔,清露忽成滴。数里入丹枫,千年卧古柏。
散发对夕阴,此意谁能识。忽闻远寺钟,一声度空碧。
肯负丘壑心,我生几两屐。
铁门限,乃在吴兴永欣寺,智永禅师飞锡至。禅师逸少七世孙,家传笔阵妙入神。
佛阁学书三十载,书法入门力不怠。铁砚一片磨欲穿,手提大笔挥如椽。
禅师笔力坚如铁,腕下烟云吐磅礴。禅师深闭不二门,户外求书晨至昏。
禅师丈室限为灭,裹以铮铮不屈之铁叶。日书贝叶经,夜然长明镫。
佛法书法上上乘,呜呼不数怀素僧。
朝来滴翠山光好,无数枝头乱啼鸟。鸠杖横拖过短桥,小池倒浸梅花老。
又是听猿吟,如何恨更深。
每因多病日,减却少年心。
冻鹤连崖雪,愁人半夜碪。
故园阻兵革,消息遣谁寻。
不暖不寒寒食天,小桥杨柳未飞绵。
三分春色一分在,十日晴无两日全。
桐角唤回前嶂晓,子规啼破隔江烟。
麻裙素髻谁家女,哭向墦间送纸钱。
绰约冰姿傍短墙,天香应不让花王。雪光相映精神爽,月色深笼意味长。
惟契竹松敦晚节,不随桃李竞春芳。漫将玉笛风前弄,留取宫人学汉妆。
春日天气佳,好鸟林外鸣。即事都无虑,幽居心自清。
日入农务静,披衣步前楹。野老来相过,有酒时一倾。
遂此生前乐,无为身后名。
粉蝶如知合断魂,啼妆先自怨黄昏。花光笔底春风老,寂莫岭南烟雨痕。
万象屯蒙气正严,寒荄吹破朔风尖。玉阶月树当诗幔,野店霜花飏酒帘。
不以铅华娱俗好,惟资清冷养吾廉。阳春暗地回和煦,夷惠之间道自兼。