初月藤萝夜,空山草莽臣。新诗多是泪,病骨不胜春。
野鹤无俦匹,闲鸥结比邻。斯才应大用,珍重苦吟身。
春风记得过西泠,涧草溪花列翠屏。路曲不知归去晚,夕阳影里乱峰青。
僻地容来往,秋天别业清。倾壶耽一醉,好雨坐三更。
近水暮云入,新田晚稻平。闲闲堪著赋,何事欲关情。
万山谁划断,一水界东西。地旷风逾急,天低云易迷。
半空横铁索,千尺跨虹霓。我欲桥边宿,江猿休夜啼。
春到南枝与北枝,花开的皪照寒漪。
何人似解相怜意,不把东风玉笛吹。
落日带平楚,空山暑气微。晚风生竹露,秋色上寒夜。
落魄频中酒,孤怀忆采薇。愁予正萧瑟,惟见白云飞。
草草生涯食与衣,书生亦复有寒饥。监河侯粟贷匪易,列御寇浆馈可疑。
空羡绨袍加范叔,真成带索走荣期。撑肠千卷只供笑,一字不售命如丝。
十一年前此地经,今朝认取古沙汀。水光不改当时绿,山色犹留旧日青。
一幅画图鱼蟹舍,数家溪溆薜萝亭。乘桴熟睡波心稳,泊岸无须扣竹扃。
自携瓶钵去,万里涉川程。雪岸依帆转,春潮破浪行。
岭云寒殿影,海气湿钟声。遍礼名山后,应知世念轻。
东邻老翁富钜万,每日关门常独饭。
西邻少居钱不百,每日开筵延上客。
老翁回头问少年,君家宾客何骈阗。
少年答曰翁不知,人生许得几何时。
翁看日月如流水,牢锁黄金与阿谁。