云峰一径入幽栖,不信风光有瀼西。寒涧水喧知鹿下,遥林花动觉莺啼。
亭前玉舄仙灵宅,洞里金书太史题。欢赏日斜犹未洽,更携宾从过文溪。
雉意感尼父,鸿冥说商山。风尘谁不厌,君早去人间。
立马关门紫气前,丹梯无路可扳缘。地形下见秦中尽,鸟路翻从掌上悬。
西极千峰朝白帝,黄河一线落高天。餐霞无复萧台女,得驭茆龙亦可怜。
初元新朔遍尧天,衔袖彤庭快睹先。武接夔龙曾此地,梦回霄汉已三年。
卿云又属赓歌里,飞雪应消喜气前。白首长林更何事,只将多稼拟春田。
栽花传法总吾身,生灭无烦取次论。
一梦傥从今日觉,群峰应许此山尊。
塔中相好如来真,手里衣盂达磨存。
若遇小儿宜借问,性华何处更寻根。
君之是行亦不恶,到处名山得佳作。
江神好事欲援例,横起狂风卷帆脚。
要求诗句须少驻,故戏舟师令暂泊。
雷江正在淮南岸,万顷黄芦映于廓。
不知眼界阔多少,但见炊烟耿墟落。
归心浩浩孰撩动,归梦忡忡予忖度。
怒涛底事强留滞,清夜无眠屡惊愕。
溯游初冀日千里,今比驱车反成错。
人生离合自有数,谁谓江神能见谑。
新诗入笔走骅骝,奔逸绝尘那可却。
何妨有酒发妙思,坐对陶泓自斟酌。
韵来严语险属和谁,顾我才悭子非虐。
古木参天翠作堆,云中石栈为谁开。
楼台正倚双峰起,香火曾瞻四祖来。
霜重静闻秋子落,风高愁听晓猿哀。
当年松上花何似,五叶依然映紫苔。
袅袅腰肢王一围,妒红娇绿淡春晖。莫教名字传宫掖,终遣诗人剌绿衣。
卧薪终夜泣孤臣,落月飞霜几度春。能使姑苏聚麋鹿,谁知却是浣纱人。
使君清鉴彻秋毫,误识山鸡比凤毛。闭户吟鸢惭我拙,入门下马让公豪。
文章竟作雕虫技,岁月能消继晷膏。见说诗坛高数仞,空将目力送刘曹。