古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。
有雾光殊惨,无风势转豪。形攲天已近,气积地还高。
上下何其别,周回任所遭。虚缘诗悄悄,幻灭酒陶陶。
山外黄云晚,溪头白雪深。不知岚气重,但觉水痕侵。
老眼转愁坐,孤怀聊醉吟。樵声随远近,钓影任浮沉。
朔云生晚雨,腊霰集狂风。
不数花多出,安知天更工。
漫阶夜已积,万物晓初蒙。
谁忆新丰酒,乘驴灞水东。
朔雪似迎春,霏霏散玉尘。稍看人迹绝,坐对物华新。
地暖消还疾,风高舞正频。郊扉聊自卧,误怪洛城人。
儿笑真珠满盘碎,女疑荷叶雨中来。
道人心下无些事,三个柴头品字煨。
一日犹思种,长年可不栽。
初时丛足玩,岁久径成开。
明月虽妨约,清风得叙怀。
未须缘客扫,频肯为诗来。
空房夜尽落灯煤,一络窗风似剪来。三尺雪中乘梦去,五更天外觅愁回。
薏仁酒尽唯空盏,螺甲薰残只死灰。为忆朱门深宅里,几人歌笑几楼台。
刻凤含鱼吐春燄,只拟蓬莱天上见。绿绨方底散青烟,一朝别却宫云面。
不照明珰翠步摇,书帷自剪读《离骚》。捍拨春雷罢不闻,细雨珠花滴小槽。
韩家灯檠夜相伴,离离朱粉烟黄卷。瓦瓶石臼竹方床,上有罗文折角砚。
莫道不如宫里时,高斋守尽兰心茜。邯郸才人嫁厮养,犹胜闭置閒宫殿。
柏梁宴罢霞成堆,昆明池底夜珠来。红膏自膻不得近,阿监但扫沉香灰。
汗花凝滴雪珠腻,蜀葵粉湿青虫醉。一石酒尽尚留髡,扇婢瓮儿烂熳睡。
烛龙传语九微光,输尽婪杯老閒吏。
一雪今冬早,霏霏白满沙。随风斜著树,带雨不成花。
曲槛寒仍袅,空庭晚更加。城中一万户,歌舞是谁家。