警盗何烦鼓夜挝,丽谯清昼卷高牙。春回和气一千里,雪与丰年十万家。
逋赋稍宽新得帖,军书不至早休衙。新年载酒须行乐,次第东风绕郡花。
日日来看江上山,居人笑说使君顽。使君无事且乐此,尚恨尔来腰脚孱。
东华旅食逾十载,缁尘滚滚人如海。乡梦迷离意常醒,扪胸丘壑依然在。
此邦水与山俱清,我未来时熟其名。故交四方不可合,江云岭月知我情。
细雨当楼一榻深,楼前草色净沉沉。閒中倍念劳生事,冷处偏宜老衲心。
古殿且看千眼佛,高山休抚伯牙琴。莫疑当暑馀寒意,炎热须教雪满襟。
淮南昔繁丽,富庶天下称。管弦十万户,夜夜闻喧腾。
不徒竹西寺,歌吹相豪矜。一朝烽火急,廛市为沟塍。
风月无欢场,睥睨皆射堋。荒荒野月白,照地如寒冰。
自从画江守,岁岁输金缯。萧条闾井间,水旱又频仍。
我来经故里,日暮此一登。隋唐倏己往,遗迹几废兴。
江山极苍莽,望之涕沾膺。
城东车马已促装,城西江水青茫茫。绿杨陌上一杯酒,离愁惨淡春无光。
秦楼花映晴烟直,谁家少妇当门立。金鞭入手紫燕嘶,回首飞云晚山碧。
别业唯栽竹,多间亦好奇。
试泉寻寺远,买鹤到家迟。
药就全离母,诗高祇教儿。
未能终住此,共有海山期。
日华照冰彩,灼烁自相明。阴潭欲半解,阳岸已全轻。
未释苔文隐,将销草气生。稍得观鱼上,非独见孤惊。
傥逢魏后术,当验可为城。
枯木无华几度秋,断云犹挂树梢头。自从斗折泥牛角,直至如今水倒流。
停云望极。问秀溪何似,英溪风月。劫火灰飞,又见雕檐照寒碧。何事归来归去,似熙载、江南江北。还又向、殊乡初度。故乡人,却为客。是则。家咫尺。不是有、莼羹鲈鳓堪忆。从心时节。消得山阴几双屐。莫把放翁笑我,又似忆、平泉花石。篱菊老,梅枝亚,不归怎得。
使馆邀纶世一开,圣皇册命已三来。天无稽泽随时降,树有余阴为手栽。
门合海隅迎日月,根蟠龙爪压风雷。诸卿好与勤封殖,若木光中拱上台。