夜半倏惊觉,狂风搅秋鸣。
掣电起迅雷,骤雨翻盆倾。
逆知造物意,揫敛宝成。
天威不竟夕,须臾山月明。
采药荒原抚断碑,偶从樵叟坐移时。别来正想难寻处,岐路西风乱鬓丝。
美人隔千里,四德齐凤凰。声韵谐律吕,文绮动辉光。
梧叶飘金井,游子之何方。十书不一到,情如针刺伤。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
萧君死节义,罗氏重彝伦。礼谨春秋祀,恩隆内外亲。
九京宁有憾,两姓幸相因。千载斯堂在,闻风亦怆神。
淮浙千万山,兹山钟秀异。
山中四时好,雪景更佳耳。
危登俯八荒,岂无超诣士。
春游眩红紫,秋赏挹苍翠。
冲寒缭冰崖,问讯世能几。
山神出奇观,似慰远来意。
漫空飞六花,匝地掩无秽。
颇疑群玉府,飘堕人间世。
又疑姑射仙,与物洗疵疠。
意行辄有得,旷望了无际。
便欲呼云车,御风驾六气。
举酒酹初平,逍遥聊卒岁。
我方丱角子胜冠,我老君犹鬓未斑。可但孤生多疾疢,也输华馆富清閒。
交情敢忘莺求友,野性终便鹿在山。何日归欤同里社,杖藜来往翠微间。
虎迹烟村少室墟,羊肠尘路太行车。上林应射春归羽,江海累臣有帛书。
华发金钿相映清,仙闱綵服拜长生。蜀中自昔称尧叟,洛下于今识彦明。
向日萱花能媚晚,经冬桂树独含荣。霜丛满院吟慈竹,并作缑笙引凤声。