新花来远喜开封,呼酒看花兴未穷。
年少曾为洛阳客,眼明重见魏家红。
却思初赴青油幕,自笑今为白发翁。
西望无由陪胜赏,但吟佳句想芳丛。
毕竟春晴好,杨花也送行。驿程寒冉冉,江树晓晶晶。
水长船能驶,诗多担转轻。江湖吾倦矣,茅屋几时成。
虬髯丈夫乘铁骢,自言征战老云中。凭陵仗剑出门去,原上枯桑鸣朔风。
常愁春云低,谁料春风恶。
摇扇无定响,折干时闻落。
吹花拥细草,送两来高阁。
江燕倚身轻,逆飞前复却。
鸱夷湖上水仙舟,舟中仙人十二楼。
桃花春水连天浮,七十二黛吹落天外如青沤。
道人谪世三千秋,手把一枝青玉虬。
东扶海日红桑椹,海风约在吴王洲。
吴王洲前校水战,水犀十万如浮鸥。
水声一夜入台沼,麋鹿已无台上游。
歌吴歌,舞吴钩,招鸱夷兮狎阳侯。
楼船不须到蓬丘,西施郑旦坐两头。
道人卧舟吹铁笛,仰看青天天倒流。
商老人,橘几奕?东方生,桃几偷?精卫塞海成瓯窭,海荡邙山漂髑髅。
胡为不饮成春愁。
紫丝步障奏云璈,白玉深杯夜月高。一宿千金三妇艳,九衢驷马五陵豪。
花月经行太主园,身曾仕汉不乘轩。装赍悉与爰丝饮,肝胆唯同剧孟言。
道术期经世,文章真史官。夫君斯已矣,挥扇涕阑干。
垂诏王心恻,遗言友道看。朝华披可恨,谁起楚臣餐。
万里金微道,防秋世不同。
秦城时借寇,汉女岁和戎。
落日吹《杨柳》,沙场恨未穷。
莫收张掖北,复失酒泉东。
天子遑推毂,将军誓挂弓。
黄金装雁辔,白璧饰蛇。
霸气天山雪,边声瀚海风。
死生惟义激,部曲总骁雄。
羌笛回青草,燕歌感白虹。
营开月晕破,战胜贺兰空。
直捣阏氏北,横行沙塞中。
始知魏绛怯,岂说贰师功。
洗甲蒲昌海,扬兵苜蓿峰。
驰归大宛马,一一渥洼龙。
赐邑连京雒,图形列上公。
男儿雪国耻,不在藁街封。
半夜一濯雨,断梦失炎蒸。汗甑不复鼓,蚊雷为之停。
逡巡万窍号,破窗风如倾。絺帷强主宰,庭砌已满盈。
极护老稚奔,欢呼闾里情。但觉万里返,浩荡随沧溟。
掠眼才闪烁,劈耳俄掀轰。岂暇计飘溺,且护婴儿惊。
小休月在户,却视斗挂甍。唧唧与啾啾,次第先秋鸣。
粤从腊雪后,旱魃苦自明。焦枯病三农,芽田不滋荣。
陇亩半坼裂,几席饶蝇虻。端若一大难,眊焉犹宿酲。
点我读书灯,凉宵聊与征。庶几简牍中,暂寓蛮触争。