野性耽迂百念轻,幽栖随处得怡情。
山依南郭家林好,水入西庄客舍清。
暖日野花常护鹿,春风汀柳不辞莺。
年来梦里添游乐,也逐渔樵结伴行。
狐白足禦冬,贵其服无斁。何当大火流,忽以代絺绤。
物性自有常,时序忽复易。人生一世间,岂能调众适。
朝为人所推,暮为人所嫉。重之即丘山,轻之比蝉翼。
自非金与石,焉能不销铄。唯当慎尔仪,守一永不忒。
一心忧国不忧家,掠面黄尘带晚沙。
邮传不通音问隔,家人夜夜卜灯花。
岩岩钟山首,
赫赫炎天路。
高明曜云门,
远景灼寒素。
昂昂累世士,
结根在所固。
吕望老匹夫,
苟为因世故。
管仲小囚臣,
独能建功祚。
人生有何常,
但患年岁暮。
幸托不肖躯,
且当猛虎步。
安能苦一身,
与世同举厝。
由不慎小节,
庸夫笑我度。
吕望尚不希,
夷齐何足慕。
远送新行客,
岁暮乃来归。
入门望爱子,
妻妾向人悲。
闻子不可见,
日已潜光辉。
孤坟在西北,
常念君来迟。
褰裳上墟丘,
但见蒿与薇。
白骨归黄泉,
肌体乘尘飞。
生时不识父,
死后知我谁。
孤魂游穷暮,
飘摇安所依。
人生图嗣息,
尔死我念追。
俯仰内伤心,
不觉泪沾衣。
人生自有命,
但恨生日希。
碧云乍合夕阳沈,石径人稀酒独斟。万叠楼台千树雨,一绳寒雁没遥岑。
寻风步入海塘西,山草山花径路迷。野叟不知天已老,犹拖筠杖过江湄。
蓝缕牛衣亦可人,莫孤石火百年身。缘无骏马方求骨,岂有灵犀不辟尘。
博望仙槎通斗极,公孙高阁逼星辰。龙门壶口寻常路,齿冷人间最要津。