要衣须破束,欲炙须解牛。当年不快意,徒为他人留。百岁之约何悠悠,华发星星稀满头。峨眉螓首聊我仇,圆红阙白令人愁。何不夕引清奏,朝登翠楼,逢花便折,闻胜即游?鼓腕腾棍晴雷收,舞腰困褭垂杨柔。象箸击折歌勿休,玉山未到非风流。眼前有物俱是梦,莫将身作黄金仇。死生同域不用惧,富贵在天何足忧!
寥廓秋云薄,空庭月影微。树寒栖鸟密,砌冷夜蛩稀。晓鼓军容肃,疏钟客梦归。吟馀何所忆,圣主尚宵衣。
日近烟饶还有意,东垣西掖几千株。牵仍别恨知难尽,夸衒春光恐更无。解引人情长婉约,巧随风势强盘纡。天应绣出繁华景,处处茸丝惹路衢。
浩荡东风里,裴回无所亲。危城三面水,古树一边春。衰世难修道,花时不称贫。滔滔天下者,何处问通津。
天下薄陋巷,和风亦觉春。绮梅开昨夜,且作咏花人。
四海内尘日,千秋冰雪身。凡花俱让尔,与尔志同伸。
黯黯复沈沈,虚堂拥薄衾。枕边寻断梦,门外酿轻阴。
谢识孤花意,归知独雁心。峭寒犹似许,不道入春深。
桂堂寂寂漏声迟,一种秋怀两地知。羡尔女牛逢隔岁,为谁风露立多时。
心如莲子常含苦,愁似春蚕未断丝。判逐幽兰共颓化,此生无分了相思。
梨花吹雪渡清明,天亦那知倦客情。
一院春寒无看处,黄鹂欲诉不成声。
山中春酒缩新茅,仙棹相将汎碧涛。座客尽倾张翰重,主人谁似吕安劳。
金尊檀板花前句,海错江鱼竹下庖。曾是乡贤栖隐地,欲追遗事荐溪毛。
芳树啼莺絮乱飞,疾风吹雨送愁归。
梨花落莫还乡梦,麦粥凄凉展墓仪。
倦客忍听溪上曲,游人犹羽水边嬉。
西瞻太白家何在,拟托征鸿寄我衣。