劝君莫识一丁字,此事从来误几人!输与茅檐负暄叟,时时睡觉一频伸。
土生诵二典,怳若生唐虞,升降奉玉帛,可否闻吁俞。
阙里得其传,功与造化俱。
孰知千载後,乃尊重译书!
早仕谗销骨,迟归悔噬脐。
短衣犹掩胫,穷巷固多泥。
婢喜蚕三幼,奴贪雨一犁。
衡茅明我眼,刮膜谢金篦。
少年意气与春争,朱弹金鞭处处行。
谁信即今空谷里,旋租黄犊学躬耕。
祸福虽云不可猜,人生要岂愿为才。
髑髅正使非不乐,牺象何疑是木灾。
孔欲居九夷,老亦适流沙。
忠信之所覃,岂间夷与华。
况我州闾间,相视等一家。
老稚各自力,勉蹈思无邪。
上硖闻竹枝,入秦闻乌乌,奏曲未及终,涕泪凄已濡。
还山风月夕,菱唱起镜湖,虽无远游感,白首亦穷途。
故旧书来访死生,时闻剥啄叩柴荆。
自嗟不及东家老,至死无人识姓名。
自古文章与命仇,功名身外更悠悠。
一从识得元无事,穷死逢人不说愁。
拥裘南窗下,坚坐试定力。
炉香亦不散,伴我到曛黑。
绝交近为我,游世易颠踣。
默默何所为?且复自休息。