倾盖逢君亦偶然,埙篪今日似当年。仙风宛是金华旧,诗句分明历水传。
故国江山聊徙倚,深灯歌笑屡迁延。相思果许重相见,豫约严装报此缘。
杏花初开红满城,我眠僧房闻雨声。侵朝急起看晴艳,对房两株令眼明。
还宜夜坐了馀兴,静免蜂蝶来纷争。嫣然红粉本富贵,更借月馀添妍清。
青蘋流水未足拟,金莲影度双娉婷。庭空月悄花不语,但觉风过微香生。
老僧看惯不为意,却爱小纸燕脂萦。高斋素壁可长有,不由零落愁人情。
耕父尔何神,常游清冷渊。
宙穷亦如此,丰山无岁年。
九钟知霜鸣,感应出自然。
兹理讵可测,何有于圣贤。
曾闻宋玉宅,每欲到荆州。此地生涯晚,遥悲水国秋。
孤城一柱观,落日九江流。使者虽光彩,青枫远自愁。
岂是人间不可居,飞身自跨玉蟾蜍。祗缘天上无离别,织女牵牛莫笑渠。
碧云团盖凝瑶光,龙汉五气浮苍苍。绛宫参差十二级,鹤背高寒露华湿。
白榆历历东井傍,帝子夜织天文章。河西牵牛不服箱,灵鹊影断秋无梁。
一水盈盈河汉长,白河云片龙鳞光。六符夜明七斗芒,天门无阶不可度。
梦蹋玉虹朝紫皇,三更露落黄姑渚。鸾背吹笙载秦女,东方神人呼赤龙,彷佛觚棱绛霞曙。
上人偶作十日留,才别便觉如三秋。应觉拥炉华藏客,不知对雪姑溪愁。
清诗字字吟可老,冷日愔愔谁见投。愧我霜髯不用剪,寒灰拨尽欲何求。
天上何曾可寄愁,逍遥聊学漆园游。云山北向迷三晋,禾黍东迁痛二周。
漠漠虫沙仙脱劫,冥冥龙夜客哀秋。荒鸡风雨无人语,四海当时一子由。
酝酿坟皇奥,研抒性命馀。身当多难后,心隔少年初。
勉扩尘中境,聊摅腹内书。风雷随煅炼,冰雪荡空虚。
艰苦文章在,支离世务疏。此中堪自信,诸子意何如。
青草桥边船未归,曲川微雨暗荆扉。江村尽日无来往,夫在东皋妇给炊。