王生非狂者,乃以善哭称。每至欲悲时,不閒醉与醒。
音词初恻怆,涕泗随纵横。问之无所言,坐客笑且惊。
王生不暇恤,若出诸其诚。嗟我与生友,此意犹未明。
丝染动墨悲,麟亡伤孔情。韩哀峻岭陟,阮感穷途行。
涕流贾太傅,音抗唐衢生。古来哭者多,其哭非吾名。
生其偶然欤,何苦摧神形。如其果有为,为尔同发声。
吹角愁中初雁声,相怜相见不胜情。虎头恨在归蒙诏,羊舌交存过穗城。
第宅已空唯拄剑,蓼莪虽废尚携籯。与君同是流离客,聊赠穷途泪一倾。
东邻雨湿火难吹,斗米田家尚可为。
晚稻未舂潮水白,早红先送救公饥。
主恩挥涕湿朝霞,摇落西风素柰花。
犹记绿鬟初覆额,相将女伴选良家。
双径在吴浙,实为山之雄。天目如屏拥其北,钱塘似练纡其东。
重峦叠巘不知几千万,但见五峰秀色崷崒摩青空。
下有跋陀神龙窟,上有睹史夜摩宫。晴云暖霭生岩松,朝开暮合无终穷。
祖师据此鞭麟凤,森罗万象明真宗。纳须弥兮于芥子,卷法界兮于针锋。
本源自性有常分,宁须妙用求神通。俨如鹿园与鹫岭,紫金光聚人天中。
说法至今犹未散,天华似雨飘空濛。
群山耸秀水流清,卧虎奔蛇绕郡城。况是车书同盛世,尽令夷獠作编氓。
花纹土布兼丝织,黑石畬田带火耕。我续舆图考形胜,上游真足控蛮荆。
袅雨拖烟万万丝,秋来憔悴不胜悲。何人曾到灵和殿,记得君王手种时。
霓裳舞罢按梁州,日日笙歌醉玉楼。一去邯郸今十载,书来又报锦城游。
银筝玉腕竞风流,侠客春游处处楼。荡子不来天又暮,合昏花暗使人愁。
含烟袅雾自青青,爱近官桥与驿亭。
春满章台偏婀娜,秋深隋岸最凋零。
长从苏小门前折,几向龟年笛里听。
绝胜东风桃李树,飞花犹解化浮萍。