朝衣就市痛冰清,赴死还看好弟兄。有子多应思我友,此才难得出宗英。
倚楹一泪几成罪,临穴同歼岂为名?长忆城南相送日,尔时厝火故承平。
登高楼,飞甍画栋参差浮。上摩青空入倒景,下瞰巨壑通长流。
浮云何悠悠,层岩列岫散复收。随风冉冉不盈寸,顷刻变幻不可求。
荡胸引步却回首,日夕坐倚可以忘君忧。云来不作西郊雨,君亦长居东海陬。
人生几何时,胡为滞此山之幽。世事恍惚无定所,白衣苍狗谁为谋。
感兹遁迹向岩窟,少年有意今白头。浮云兮归来,与尔散漫终林丘。
五鹤西北来,飞飞凌太清。
仙人绿云上,自道安期名。
两两白玉童,双吹紫鸾(luán)笙(shēng)。
去影忽不见,回风送天声。
我欲一问之,飘然若流星。
愿餐金光草,寿与天齐倾。
五只仙鹤从西北的天边,盘旋翱翔而来。
绿色云彩上骑鹤的仙人自报家名:吾乃安期生。
四个白玉般靓丽的小童,双双吹着紫色的鸾笙。
突然间仙人消失,只有回旋的风留下了丝丝天籁之声。
我待追问几句,他们已如流星,无影无踪。
我真想得到仙草灵药,人与天共老。
凌太清:经过天空。凌,历经。太清,即天空。
安期:即安期生,仙人名。《史记·封禅书》中说,方士李少君自言于海上见过安期生,给他吃过大枣,其大如瓜,居海上蓬莱仙山。
回风:回旋之风。天声:巨响。
倾:本意超越,这里指相匹。
黄沙枯髑髅,本是桃李面。
如今不忍看,当时恨不见。
业风相鼓击,美目巧笑倩。
无脚又无眼,著便成一片。