纵欲必富贵,成身多贱贫。
寸阴宁重璧,江水本觞岷。
勿但愈流俗,要当论古人。
残冬不十日,又说待来春。
殷勤寄谢湖州牧,五马谁能鬓未斑。
民事虽云急期会,登临要不负溪山。
如公讵免帝城入,有诏不迟旬岁间。
人士端能客张贾,声名自不减苏颜。
邂逅相逢索我诗,我诗何有鬓空丝。
能声故尔愧侯喜,到处其谁说项斯。
肯约山行频滞雨,预怀别后费相思。
一官独冷休形叹,斯会簿书都不知。
梅园想见绿增深,竹迳遥知筍出林。
坐底未能成一出,只缘多病与多阴。
久不观陶诗,彷佛如前生。忽此迫重九,意是渠所名。
我方卧病中,斋居忘昏明。不知檐雨落,但觉奔涛声。
两儿绝可怜,弱者才五龄。深悯乃翁惫,取酒前为倾。
岁月已如许,我衰难复荣。但愿此可安,闾里无异情。
何必议徙居,终焉计将成。
客授袁州且二三,胜游兹日始舆篮。
僧残尚保高低寺,迹古犹呼上下岩。
不省眼中如昔否,可惭笔底欠穷探。
平泉草木今金濑,免郡还家未趁参。
秋来鼠辈欺猫死,窥瓮翻盘搅夜眠。
闻道狸奴将数子,买鱼穿柳聘衔蝉。
展开阅读全文
王郎婚友平生期,学问文章过吾党。
一见悬知白璧奇,三年未负青云赏。
苏秦六印自多金,陶朱再相宜藏镪。
贫贱相知乃为贵,功名所在何须枉。
邺王城下倒清樽,子云书中幂蛛网。
樽前惜别语万千,门外催发人三两。
自从相见开青眼,无处会面如天上。
倾壶倒树驻车马,岂但呼灯照甖瓬。
平生相从忘岁月,手足割裂诚迷惘。
譬如旁人看疥癞,未易能去肤发痒。
但愿自思恩爱闲,勿以眼前剧愁想。
檐雨初乾团扇风,夕阳芳树绿葱葱。
蕉心榴萼俱无赖,要与春衫相并红。
碧芦青柳不宜霜,染作沧洲一带黄。
莫把江山夸北客,冷云寒水更荒凉。