选将征南去,将军受脤行。玉音宣圣谕,银节下神京。
仁者今无敌,王师古有征。岂徒平小丑,意在抚遗氓。
夜静藏刁斗,风微捲旆旌。明光催献凯,天子自知名。
秣陵犹忆豪华地。醉春风、花明媚。碧城彩绚楼台,紫陌香生罗绮。
夹十里秦淮笙歌市。酒帘高曳红摇翠。油壁小轻车,间雕鞍金辔。
同游放浪多才子。诧酣歌、如高李。傲时江海狂心,怀古虹霓雄气。
归卧云庐霜满鬓,十年间、多少愁思。春梦绕天涯,度烟波千里。
景为春时短,愁随别夜长。
暂(zàn)棋宁号隐,轻醉不成乡。
风雨曾通夕,莓(méi)苔有众芳。
落花如便去,楼上即河梁。
春天的时光总是短暂,离别的愁绪让这夜晚时光格外漫长。
暂时下几盘棋只是聊解愁绪,不能像隐士们那般超脱,轻微的酒醉也不能说是进入了醉乡。
暮春的风雨日夜不停,而不堪风雨摧残的春花,也迅速凋零,全都散落在苍绿的莓苔之上。
花落了春天也将随之而去,那么这楼上就是送春归去的地方。
暂棋宁号隐:用典出自《世说新语·巧艺》:“王中郎以围棋坐隐。”轻醉不成乡:化用典故,《新唐书·王绩传》:“绩著《醉乡记》,以次刘伶《酒德颂》。”
河梁:桥。也借指送别之地。
洛阳城东西。
却作经年别。
昔去雪如花。
今来花似雪。
蒙蒙夕烟起。
奄奄残晖灭。
非君爱满堂。
宁我安车辙。
续命丝长谁共缬。只有愁千结。草唤忘忧忧未绝。空负了、端阳节。
玉雪娇儿成永别。此恨和谁说。蛙鼓声中疏雨歇。早又见、纤纤月。
梅市雪落,风光遍京洛。还念旧狂,倚玉芳樽,眠香朱阁。
閒却调筝柔素手,凤帏畔、嫩红谁握。叹春来、倦旅花时,天涯飘泊。
秦箫乐。欢似昨。楚枕约。梦偏各。向艳景嬉游,病恹恹也,恨锁两眉愁萼。
前日因谁暂抛了,今夕等閒又思著。待说与教知,怕笼鹦轻觉。
壑谷周遭万玉妃,当时茅舍映疏篱。祇今便作槐堂看,不问南枝与北枝。
世所谓巧,请为翁说。
巧于利口,佞辞河决。
何如吉人,其言呐呐。
巧于附势,炙手可热。
何如节士,刚肠若铁。
巧于营生,百计渔夺。
何如儒家,冷淡生活。
拙反为巧,巧乃大拙。
蓦然猛省,比论示彻。
本无巧拙,奚较优劣。
大道融融,旷兮太空。
恶不待攻,善与人同。
客访拙翁,携酒相从。
客去西东,翁数飞鸿。
春日烘烘,适兴携筇。
兴呼童年,燕坐堂中。
一门雍雍,兰玉玲珑。
客贺拙翁,笑倚长松。
象简霜凝重,苍髯雪色新。转输劳算用,报答费经纶。
扶病朝明主,临轩问老臣。此时江海上,人已厌风尘。
高吟远瞩倚云梯,往事经心尽可题。道德二篇徒自辩,是非一马岂能齐。
晖山真玉伤惊火,失水灵蛇畏在泥。寄语冥鸿上天去,凌云羽翼莫思低。