岩下虚通上入云,众山围绕一山尊。德云只在此峰顶,童子何妨问法门。
已种稚松三百本,待移苍竹一千根。不须更学药山老,月下啸声惊远村。
秀香家住桃花径。算神仙、才堪并。层波细翦明眸,腻玉圆搓素颈。爱把歌喉当筵逞。遏天边,乱云愁凝。言语似娇莺,一声声堪听。洞房饮散帘帏静。拥香衾、欢心称。金炉麝袅青烟,凤帐烛摇红影。无限狂心乘酒兴。这欢娱、渐入嘉景。犹自怨邻鸡,道秋宵不永。
岁月匆匆催白发,风尘漠漠敝青衫。
早晚扁舟逐孤雁,一江秋色挂吴帆。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。
老桐初无异,憔悴辈散木。
良材固自信,终岁委空谷。
孤根听霜霰,厥命寄樵牧。
虽云具宫徵,谁意望琴筑。
天公怜冤愤,霹雳驱怪伏。
蛟龙出苍干,电火燃裂腹。
造物一愍吊,为惠在反覆。
神驰变废物,瞻赏改旧目。
裂为君子琴,日奏太古曲。
因知物兴废,尚尔转祸福。
志士抱孤操,来者怳未卜。
壮年昧筹算,奚用定荣辱。
枯株围古寺,长觉莫寒增。
坐听吹风雪,吟移照佛灯。
试茶铛则水,点笔砚生冰。
门外营营者,谁人及似僧。
淑气熏人醉似霞,子规声里欲飞花。马蹄踏遍青山道,底事春深未到家。
天台吴架阁,京下忆寻梅。倚杖月中立,思君江上来。
夜深怜雪落,香动觉春回。独坐溪边石,晴云满绿苔。
弟兄三十辈,今得几人存。偶逐囧卿骑,同倾学士樽。
人占星聚里,吾喜月当轩。此后经旬约,期君不负言。
景为春时短,愁随别夜长。
暂(zàn)棋宁号隐,轻醉不成乡。
风雨曾通夕,莓(méi)苔有众芳。
落花如便去,楼上即河梁。
春天的时光总是短暂,离别的愁绪让这夜晚时光格外漫长。
暂时下几盘棋只是聊解愁绪,不能像隐士们那般超脱,轻微的酒醉也不能说是进入了醉乡。
暮春的风雨日夜不停,而不堪风雨摧残的春花,也迅速凋零,全都散落在苍绿的莓苔之上。
花落了春天也将随之而去,那么这楼上就是送春归去的地方。
暂棋宁号隐:用典出自《世说新语·巧艺》:“王中郎以围棋坐隐。”轻醉不成乡:化用典故,《新唐书·王绩传》:“绩著《醉乡记》,以次刘伶《酒德颂》。”
河梁:桥。也借指送别之地。