我爱乐天文,平易更精切。
笔端应有口,心事无不说。
游戏供日用,工巧疑天设。
述情悉毫厘,辨理穷曲折。
如我本欲言,挽我开齿颊。
如人病瘖哑,代我传喉舌。
惊骀拟举步,骏足过如瞥。
弱弧未及弯,强絮已穿札。
抚才初自愧,适意还深惬。
读尽一编诗,胸怀消百结。
酣酣芳意不胜春,一笑嫣然恼杀人。
分寄多情还解否,要教国色在东邻。
扁舟放河流,骤暑消雨馀。既忻归计谐,矧与佳士俱。
云雾重回首,葱茏郁瑶居。微波散碧縠,簸荡明月珠。
风急帆满张,猎猎病股舒。亚树花换叶,离巢燕将雏。
眷彼别时语,不知今何如?简书岂足畏,青山念吾庐。
勿谓道路遥,坐觉山川驱。华樽方自持,相思少欢娱。
缄情何以写,揽情起踟蹰。
悠悠我行迈,邈在天一方。道路无终极,时节异炎凉。
路逢故里亲,挥泣问家乡。妻子离别久,不知今存亡。
中原多白骨,城邑聚豺狼。远去无僮仆,思还绝糇粮。
寄语家中人,远行良可伤。
忆昔同游紫阁云,别来三十二回春。白头相见双林下,犹是清朝未退人。
小妇当垆夜。
夫壻凯归年。
正歌千里曲。
翻入九重泉。
机中未断素。
瑟上本留弦。
空帐临牕掩。
孤灯向壁燃。
还悲寒陇曙。
松短未生烟。
朝是暮还非,人情冷暖移。浮生只如此,强进欲何为。
要路知无援,深山必遇师。怜君明此理,休去不迟疑。
地近仙岩日自长,短墙时度竹风凉。楼头古木禁秋雨,槛外危峰倒夕阳。
高榻坐闻金奏响,小桥行近翠盘香。清谈况复陪贤达,始信他年未易忘。
处处征胡人渐稀,山村寥落暮烟微。门临莽苍经年闭,身逐嫖姚几日归。贫妻白发输残税,馀寇黄河未解围。天子如今能用武,只应岁晚息兵机。
满庭多种药,入里作山家。终日能留客,凌寒亦对花。海鸥过竹屿,门柳拂江沙。知尔卑栖意,题诗美白华。