寒风哳哳愁孤旅,谁家月下鸣双杵。耿耿中宵梦不成,起向天街看牛女。
牛女相逢河汉傍,自怜会短离别长。如何天涯叹臣妾,君恩一拜山云苍。
河出昆仑墟,江出岷山底。
涵涵受百渎。滚滚经万里。
水惟准之平,而德鉴之比。
离堆与砥柱,何事中流起。
坐令平者倾,复使明者滓。
臣门虽如市,臣心要如水。
勿为砥柱激,乃作天地纪。
在家而有怨,惟舜处父子。
在邦而有怨,惟旦忧室毁。
夫岂慾哉,过是非天理。
萧曹贫贱交,隙自将相起。
迄能除芥蔕,至死相推美。
彼亦何所监,覆辙有余耳。
同是秦汉人,异趣百代史。
茅居湖曲带风林,筠簟庭中坐月阴。自觉天孙银汉会,不关人世白头吟。
作金何有王阳术,献玉休怀卞氏心。也复呼童具瓜果,一壶村酒醉更深。
夜半西风寂,双星一会时。路嫌芳草湿,桥爱细乌知。
秋月明河汉,寒云结辇帷。人间纵无别,终有白头悲。
春恨复秋悲,秋悲难到时。每逢明月夜,长起故山思。
巷僻行吟远,蛩多独卧迟。溪僧与樵客,动别十年期。
星河耿耿正新秋,丝竹千家列彩楼。
可惜穿针方有兴,纤纤初月苦难留。
孟秋之月月在毕,雨气斗集云深黳。悬河翻空海水立,万瓦千霤如奔溪。
向来高原变洿泽,巨浪上蹴天为低。三吴良田入井底,菜茹岂复如畛畦。
室庐藩溷尽漂没,存者历落犹鸡栖。男儿性命不自保,往往中路遗嫛㜷。
书生有情泪沾臆,落日黤黯秋云西。
蒋陵山下泊行舟,客里惊逢七夕秋。银汉纵横凉似水,倚篷深夜看牵牛。
罢酒出前楹,霜寒著面轻。林腰烟帛束,天角火锋生。
卧木桥通野,疏罾水隔城。宽袍曳筇竹,俱老愧宵征。
本是巫山来,无人睹容色。唯有楚王臣,曾言梦相识。