尺幅丹青一抹秋,山容清瘦似工愁。何时盖顶苍崖下,收拾云烟作卧游。
本性由来冷,冰姿迥出尘。眼前多俗物,知己是诗人。
堂堂自是出群雄,独立苍茫唱大风。不尽波澜生笔底,无穷宇宙在胸中。
壮图未已头颅白,噩梦曾经劫火红。蜀水巴山君共我,照人肝胆总相同。
夹岸危崖接太虚,人家都在峡中居。风高露冷街灯暗,卧听涛声入井闾。
失落寒泥里,青君欲唤起。馀华迸作雷,划破梦之鄙。
一年春事尽,花气漫馀腥。乱絮由他落,清风独我听。
能安愁里病,难得醉中醒。但爱迷濛处,离离岸草青。