高构日登临,庭闱总称心。游鱼出水底,鸣鹤在林阴。
山雨晴留黛,松风夜当琴。地幽多胜事,不惜酒频斟。
缚草为庵枕碧漪,蒲团长是坐禅时。
一声霹雳惊龙起,布衲蒙头总不知。
乡邻笑我贾胡留,频著书来说首丘。纵有薄田堪养拙,还无小苑可消忧。
因循度日那知晚,次第看花直到秋。坎止流行难固必,家人休赋大刀头。
赵公拈笔作古松,平地跃出三青龙。蜿蜒不上霄汉去,爽飒长留烟雨浓。
前朝美人斗草处,犹有当时数株树。江亭六月凉如秋,应与此图相对愁。
孟秋之月月在毕,雨气斗集云深黳。悬河翻空海水立,万瓦千霤如奔溪。
向来高原变洿泽,巨浪上蹴天为低。三吴良田入井底,菜茹岂复如畛畦。
室庐藩溷尽漂没,存者历落犹鸡栖。男儿性命不自保,往往中路遗嫛㜷。
书生有情泪沾臆,落日黤黯秋云西。