乍可望尘迎使者,何堪㩀案箠疲民。济南虽有如渑酒,准拟愁中过一春。
江上风过水生纹,烟里斜阳半曛。雨声不堪客耳闻,纷纷,梦魂迷断云。
梦断天涯归路杳,天欲晓,残月窥窗小。木兰舟,芦苇秋,汀洲,藕花相伴愁。
礼义生富足,为富或不仁。谁能如吴君,捐己以惠人。
开塾延师儒,聚书教比邻。岂徒名誉美,要使风俗淳。
人物方眇然,作养当及辰。文章虽致身,经术乃新民。
宣公相业著,辅子理学醇。二贤乡先正,千载德不泯。
吴君真盛举,勉哉继前尘。何当袭春服,从子语水滨。
凉叶堕微风,秋山正萧爽。天寒独鸟归,日夕百蛩响。
偶从桂树招,遂有桃源想。石磴阒无人,山猿自来往。
牙旗风软马萧萧,渭水归来气更豪。想得龙沙西北道,际天秋草黑山高。
龙虎之山仙所寰,我昔梦寐游其间。乾坤风气结冲秀,中有正一玄都坛。
羽人受我九节杖,林磴窈窕穷幽扳。金宫蕊殿起寥廓,翠厓丹巘深回环。
峰头时飘白菡萏,石上谁种青琅玕。诸岩一览二十四,总似瀛渚蓬莱山。
清溪浮空引雪练,远岫隔水来烟鬘。就中仙岩更奇绝,上有玉树皆团栾。
虹光半夜出林杪,云是石室韬神丹。欲求刀圭已衰疾,羽人去我如飞翰。
褰裳涧曲采芳杜,断猿疏雨春山寒。觉来俗事日满眼,岁月冉冉随惊湍。
会稽萧君忽相访,笑以此图令我看。梦中羽人貌真似,而我别后鬓毛斑。
题诗聊复记畴昔,愿拂尘服高骖鸾。
士取登科贵,官推御史贤。已闻南纪正,仍重北台迁。
霜劲孤鹰起,天高万象悬。遥知夜前席,清问及遐偏。
玉署仙人化綵云,每于江海见遗文。百年词翰真无敌,五马家声赖有君。
堆笏床头馀旧物,读书窗外种芳芸。停骖只在西湖上,一席西风许共分。
天台吴架阁,京下忆寻梅。倚杖月中立,思君江上来。
夜深怜雪落,香动觉春回。独坐溪边石,晴云满绿苔。
秣陵犹忆豪华地。醉春风、花明媚。碧城彩绚楼台,紫陌香生罗绮。
夹十里秦淮笙歌市。酒帘高曳红摇翠。油壁小轻车,间雕鞍金辔。
同游放浪多才子。诧酣歌、如高李。傲时江海狂心,怀古虹霓雄气。
归卧云庐霜满鬓,十年间、多少愁思。春梦绕天涯,度烟波千里。