才美风流自一时,因风来寄湛然诗。新朝制度知将近,晚节功名未是迟。
识子固为天下士,微君孰抚我民痍。援毫欲继清新句,笑我却无黄绢辞。
天阔浮云远,因风捲白衣。流阴兼水净,寒影度江微。
不受歌声遏,先将别思飞。飘扬随去马,今夕定何依。
田家腊月上山时,赤脚负薪雨中归。身无夹褐头无笠,寒风飒飒吹湿衣。
檐牙滴沥声不断,天地黯惨逄岁晏。自从十载正月吉,雨雪阴霾少晴旦。
乱离窜匿饥寒死,上宰有无惟浩叹。身强众勇能杀戮,白玉为床金作屋。
宣麻诰敕天不恤,一命不沾寒士族。雨师汝灵胡不仁,元日人日乃有神。
赤土槁苗遁何所,天威人虐民独苦。
未识沙场苦,空曾奉使来。讵知羝乳约,不抵雁书回。
汉节风霜古,胡笳旦暮哀。谁怜太史令,心为故人摧。
白发溪上翁,结庐溪上住。风暄花满衣,水暖鱼吹絮。
邻曲相邀留,酒酣独归去。忘却钓鱼竿,挂在垂杨树。
天下几人弹古琴,爱之不惜千黄金。春雷上天霹雳死,至今古调空消沉。
金徽玉轸久寂莫,断文剥落尘埃侵。钟期一去不复返,况乃四海无知音。
松风泠泠白日静,山水定以娱冲襟。无弦之趣世莫识,悠悠千载渊明心。
古人今人若流水,善听善弹能有几。六峰隐者吾故人,得天下名亦琴耳。
登勾曲兮常良,揽薜带兮筠裳。絷白驹兮空谷,葆九凤兮扶桑。
汎光风兮既零雨,水浅浅兮石楚楚。望夫君兮不来,怅清风兮日将暮。
老来正赖君医我,客里那知我哭君。人世百年修短定,江城一日死生分。
锦帆泾上谁家屋,龙井庄前处士坟。魂魄东西招不得,杏花村落雨纷纷。
朱门当道拥高槐,拂晓鸣驺散乳鸦。
红叱拨骄矜閤匝,黑昆仑黠解琵琶。
姬将银归烧明月,犬带金铃卧落花。
不信铜驼荆琐裹,百年前是五侯家。
十日花时九雨风,年年百五病愁中。
春寒不禁香箦火,红归青烟忆汉宫。