岱宗齐鲁间,万古统群山。日向夜中见,云从海外还。
蓄灵深屏翰,空翠满河关。尽日临清霁,岩岩不可攀。
殷红含露卧朝寒,疑是春工画未乾。底事诗人吟不稳,直须烧烛夜深看。
风沙渺渺客联镳,时拂吟鞭慰寂寥。车道绿缘酸枣树,野田青蔓苦瓜苗。
杜陵老去家何在?阮籍愁来气不骄。自笑閒人閒未得,得閒终合隐渔樵。
平林方漠漠,野水正汤汤。苍莽日欲暮,年华客异乡。
草店月初冷,村路迂更长。渡头人散后,渔父正鸣榔。
冥鸿衔子锦川来,袅袅柔红无数开。花睡未醒春未透,半空飞雨暗苍苔。
香散天街静玉珂,露台风殿夜如何。
星从河汉澹中落,秋在梧桐疏处多。
鸾影不曾离宝鉴,蛛丝先已缀金梭。
君王茧馆询遗事,却拟銮车共载过。
李花带俗杏花粗,争似天然蜀锦图。雨晕香脂娇欲滴,日酣红袖醉相扶。
未消光彩摇银烛,且约芳菲伴玉壶。欲办窗间小横轴,丹青易染态难摹。
平生山水最相亲,蜡屐长随野鹿群。未似月潭双足健,东南踏遍万重云。
寒江一棹远,接岸板桥斜。独往乘幽兴,何妨去路赊。
空岩槁木形,入定掩松扃。
鹊供术来果,猿看诵罢经。
云霞埋衲重,苔藓上鞋青。
只有樵人识,曾因采茯苓。