空山寂寂行人稀,冈头落花如雨飞。罢琴惆怅不能已,故乡寥落何当归。
南去百粤羽书急,北来三吴戎马肥。安得龙骧拥战舰,扫除俘寇扬国威。
海棠微露湿胭脂,杨柳轻风弄碧丝。一片春光都是恨,佳人睡起倚楼时。
一懒将成性,春游尚尔勤。花攲知雨力,水皱见风文。
碧落一明月,青山半白云。却愁从此去,尘冗又纷纷。
今年春日殊无赖,不逐黄衫作伴游。学道十年心似醉,怀人一别岁如流。
残山剩水尘凡隔,瘴雨蛮烟日夜浮。战伐即今怜壮士,功成谁拟觅封侯。
望望峰峦紫翠凝,杖藜补屐谩登登。樵歌谷静声相荅,雨霁林香气欲蒸。
行乐可无诗似锦,从容那用酒如渑。何当摆脱尘中虑,许我移家共作朋。
春来锄药圃,客去掩柴扃。衰鬓不重绿,好山依旧青。
微名空自绊,大梦几时醒。已悟身如寄,乾坤一旅亭。
天星坠为凤,叠浪耀灵景。独立白玉冈,如在赤霄顶。
䃔■丹穴开,傍薄翠螭并。浑浑玉在璞,庚庚金出矿。
宁支织女机,孰作补天饼。屃屃若负力,拥肿或病瘿。
蜀图雄八陈,周象重九鼎。鲸骇昆明池,莲表泰华井。
来仪欲巢阁,览德久延颈。架海功莫神,沈郢恐未醒。
山花杂五色,祥云覆千顷。金鹊徒为滞,雨燕漫飞影。
铁厓铁作心,吐句何奇警。寄语山中人,诗法当造请。
风沙渺渺客联镳,时拂吟鞭慰寂寥。车道绿缘酸枣树,野田青蔓苦瓜苗。
杜陵老去家何在?阮籍愁来气不骄。自笑閒人閒未得,得閒终合隐渔樵。
山压金台万万重,寻幽尽日少人逢。况闻水北田庐好,白首躬耕学卧龙。
柳外旗亭傍水隈,花前留客倒金杯。青云暗抱日华转,碧草暖随春色回。
远道自怜衰力尽,好怀常向故人开。轻衫短策东风里,白首蹉跎望隗台。