嘱耳喧令序,虚旻景清温。久生理难期,阳德圣所尊。
菊篱黄未坼,萸枝绿初繁。幽嵎寡芳物,离索谁相存。
白日照杯酒,壶山落秋痕。高歌行太清,海翳开浑浑。
倚伏祥视履,登高倦跻攀。化机何由息,悠哉委乾坤。
数峰高耸万峰低,看到斜阳意欲迷。一朵碧云深浅碧,殷勤只在数峰西。
北固山前逢九日,小凉天气入青袍。湘江水落玄霜下,吴地秋深白雁高。
落帽看花怜我辈,呼鹰戏马忆儿曹。孙刘事业今何在,斗酒聊书太白豪。
痛恨长安信息乖,江南江北半云霾。极知随处有白酒,争奈忧时无好怀。
淡淡黄花谁作主?萧萧红叶自空阶。乱离不敢登高处,忍见苍生万仞崖。
独立凭高发兴新,霜清露白复佳辰。绿樽到手不解醉,黄花满头应笑人。
梼边老僧幽期失,岩南诗客新句频。秋犬此日并回首,鹅雁寄书愁未因。
江城黤惨伤秋莫,人事艰难感恨长。正苦兵戈依远道,不堪风雨过重阳。
鬓毛垂领萧萧短,菊蕊盈枝细细香。妖气天光两冥漠,将军何日定荆襄。
萸节今朝是,秋光又一年。
但教樽有酒,休问箧无钱。
白发羞唐帽,黄花识晋贤。
龙山渺何许,回首思凄然。
去年此日还为客,今岁重阳暂到家。黄菊不堪簪白发,西风休更落乌纱。
新篘蚁瓮何妨醉,旧事龙山亦可誇。伫立盖峰千仞表,无穷幽思接烟霞。
霜重雁初飞,江空蟹正肥。黄花经雨瘦,乌帽任风欹。
满饮王弘酒,豪吟杜牧诗。东篱多感兴,况近夕阳时。
燕子楼头初月,桃花门外春风。肠断琵琶弦里,愁多懊恼歌中。