终年劳碌在书房,半课生徒半自当。自笑不如梁上燕,营巢惟有一春忙。
短筇不自立,人立反扶筇。心速行乃迟,智多力不从。
茫茫大块间,为类万不同。鹿寿一千年,蟪蛄不知冬。
松柏参青云,黄杨厄闰中。阳和既有私,天心非至公。
我才岂无用,安心守固穷。
丝布皆可服,本自机上分。布作缟素色,丝成罗绮春。
载染红紫艳,花色争鲜新。紫绮裁穷裤,红罗制舞裙。
细腰同结束,密与支体亲。回顾衣桁间,缟袂积埃尘。
罗绮虽见爱,私亵不可陈。布素虽见弃,拂拭有馀芬。
寒夜悄无声,虚廊走风叶。忽忽疑有人,欲窥心转怯。
最是贫来韬迹宜,强争枘凿竟忘痴。客窗诗苦囊兼涩,旅梦春浓老不知。
失意无成知得少,灰心已久望燃疑。生嫌岂独刘惔妹,难笑东山掩鼻时。
暑退新秋至,风清气爽天。绣馀拈笔墨,花影到窗前。
游山惜寸阴,得暇即寻讨。步入铁障城,城高天渐小。
打头洒珠玑,湿我缣单衣。似雨恰非雨,濛濛山溜飞。
诸洞空中悬,道是猿猴宅。颇有高人风,呼之不肯出。
踏湿两芒鞋,流连那肯回。一线天未过,一线月又来。
平生爱种碧琅玕,自别乡山见汝难。久客归来方草草,此君请到一竿竿。
托身已恐泥多浊,卒岁殊忧天又寒。毕竟交情穷乃见,满庭玉立足清欢。
紫塞秋风紧,凌寒踏晓霜。潦余沙尽白,关外柳先黄。
饮马长城窟,呼鹰古战场。平生登览兴,敢惜鬓毛苍。