叶脱梧桐报早秋,旷怀岁月一登楼。眼前山色依然碧,槛外江声空自流。
西望岷山思故国,北怀渤海忆神州。重来欲问金陵事,举目凋零少旧游。
禾黍芃芃愿不违,衔泥燕子绕梁飞。闺中少妇条桑去,携得盈筐趁早归。
九月边城雪,南砧尚捣衣。龙蛇犹自起,乌鹊欲何依。
已共庭花落,还兼塞雁飞。故园松菊好,留滞不如归。
每当秋熟尚啼饥,况此河乾尘欲飞。买得前村钓溪水,归来典尽箧中衣。
风花自高洁,松竹见清烈。玉笛朱唇寒,清歌动回雪。
门前众峰秀,屋后流泉鸣。山田晚穫美,鸟雀多欢声。
儿女满场圃,爱此冬日晴。朝舂留过客,因识主人情。
滔滔孟夏逝如斯,亹亹文王鉴在兹。帝杀黑龙才士隐,书蜚赤鸟太平迟。
民皇备矣三重信,人鬼同谋百姓知。天且不为何况物,望先万物出于机。
垂老畏闻秋,年光逐水流。
阴云沉岸草,急雨乱滩舟。
时事诗书拙,军储岭海愁。
洊饥今有岁,倚棹望西畴。
战城南,城南鄙,健儿追北,日暝不止。几年骑马破残贼,闻说将军今日死。
青磷照野骷髅语,应是当时旧部伍。将军战死未归骨,谁宴军门擂大鼓。
伤心六十三除夕,都在慈亲膝下过。
今日慈亲成永诀,又逢除夕恨如何?素琴将鼓光阴速,椒酒虚供涕泪多。
只觉当初欢侍日,千金一刻总蹉跎!