灵槎万里挟长风,浩荡何源不可穷。一脉混黄余太古,百川宗派亘天中。
云开岱色经秋碧,雨助涛声入夜雄。径画乾坤限南北,乡关消息托宾鸿。
十载风尘梦一回,征车重过鲁连台。荒原水涸新苗长,大泽春寒细雨来。
战垒经年荒草合,戍楼一角暮云开。邹枚久作梁园客,深惜当时作赋才。
风光最好传平壤,一夕星轺此暂停。东去江流千顷碧,西来山拥四围青。
故人天末留诗句,美景檐前列画屏。何必颍滨夸胜迹,苏家独有快哉亭。
小园一夜放春花,姣态妍姿斗彩霞。正值晓妆帘幕卷,万重红雪拥窗纱。
百余里外未逢村,沙路迟迟问远墩。日暮途遥频驻马,更深店闭懒开门。
浊沽漫觅三杯醉,残梦为寻一席温。喜得新泉非苦水,茶余客话且同论。
落叶枫林两岸秋,曾于南浦动离愁。只今一片江头月,不照归舟照去舟。
磴道攀缘到上方,岧峣鹫岭气昂藏。红楼拔地千寻起,绀壁悬梯百丈长。
望海盘陀先见日,凌云竹树饱经霜。诸峰罗列儿孙似,信有天龙绕道场。
残雪梅花月满庭,送君移棹访湘灵。几行归雁云边断,无数寒山江上青。
罨画一尊虚载酒,武昌孤剑又侵星。平生漫说无同调,好向三闾吊独醒。
窅然意无住,方与青冥适。骋足上浮图,荡涤豁胸臆。
目力亦不远,会其气所翕。理在万物先,江山列寥寂。
千年人似草,陈根出新色。下界宫室多,眇矣裈中虱。
经营绝顶处,吾此有与立。
结庐中洲久,天地一日还。寄书来别我,中有反本言。
两度过汝水,芳洲空云烟。孤云随去住,游子念盘餐。
近予结耦耕,梅花川上田。相逢匡山僧,得知公寒暄。
画兰已无地,题诗独纪年。先贤宿所归,会当至公前。