山村初听杜鹃声,日暖风和一晌晴。寒食有诗春意足,不闻天子召韩翃。
门巷今朝正卖饧,数椽暂借主人情。试看老屋栽花遍,肯放春愁逐草生。
东去江流催世事,南征诗卷谢时名。客中容易过佳节,苦雨凄风不满城。
平生爱种碧琅玕,自别乡山见汝难。久客归来方草草,此君请到一竿竿。
托身已恐泥多浊,卒岁殊忧天又寒。毕竟交情穷乃见,满庭玉立足清欢。
十年几见海扬尘,犹是登高北望人。霜菊有情全性命,夜楼何地数星辰?
晚涂莫问功名意,往事惟馀梦寐亲。枉被人称郑重九,更无豪语压悲辛。
假作真时真亦假,
无为有处有还无。
前岁登高日,去今曾几何。今兹登高日,来岁又高歌。
鼎鼎百年中,岁月如鸟过。自计三十年,所得殊无多。
思欲稍著书,恐为流俗呵。不如事心性,颐神养天和。
频忆东篱兴颇阑,霏霏密雨逼人寒。梅边香放移家去,客里黄花那罄欢。
百二关中重九日,三千里外一孤身。登山临水归何处,对酒放歌愁杀人。
青天皛皛雁独去,黄菊丛丛花自新。秦地秋风尤凛洌,难为客子泪沾巾。
停桡信宿楚江边,叹息重阳景候迁。半绽黄花犹待雨,连天秋水竟如烟。
悲风落日愁歧路,醴酒红萸忆辋川。回首去年今日事,西陵峡里亦潸然。
廌青山堂邻涧阿,应门白沙连碧莎。乱山寒食落花路,返照风磴樵人歌。
古意萧然未泯灭,春华好在毋蹉跎。郤超远趣不易得,寂寂剡溪今若何。