鸿门宴罢约鸿沟,成败机关误项刘。百二河山秦苑火,八千子弟楚人羞。
干戈赤县驱亡鹿,冠盖乌江葬沐猴。闻到拔山歌一曲,凄凄垓下水东流。
花尽春阑闭草庐,从容论古寸阴馀。汉朝兴废凭三杰,楚国存亡出二胥。
有客逃名身似叶,何人弹铗食无鱼。安贫老衲忘年月,一枕松风梦亦虚。
未必功成后,山痕便劫灰。千年无战伐,此地有楼台。
梦醒人俱古,天空鹤自回。深情吟两赋,江上几人来。
豫王天马奋南辕,四镇降旗昼夕翻。王气销沈歌《燕子》,阉群颠倒醉龙孙。
衣冠已葬梅花冢,羽檄犹污粉黛痕。萧瑟孝陵秋草遍,西风日暮冷哀猿。
天禄高然太乙藜,玉堂东畔石渠西。君王读罢《贤臣颂》,偏遣王褒访碧鸡。
莽莽荆襄割据州,夕阳西下独登楼。岘山晓翠当窗入,汉水寒潮抱郭流。
放眼关河纷故垒,惊心风物逼新秋。杜康台在烟云里,一醉江头狎白鸥。
剑术莫论疏,荆卿一何愚。生劫万乘主,此事大难图。
惟彼虎狼秦,变诈实多虞。诳楚绝齐交,终不致商于。
焉能反侵地,信义申匹夫。急剸嬴政胸,群愤亦少舒。
如何披督亢,犹事久踟蹰。嗟哉报丹心,空与日月俱。
秦淮原接大江流,绮阁还临白鹭洲。五马旌旗曾北渡,八公草木护南州。
夜寒玉漏严城雨,月满铜驼故国秋。江左繁华零落尽,几时王谢更重游。
盲杜附王凤,吃杨著美新。建宁有子干,刚毅殊绝伦。
献书规窦武,漆室义既陈。及当废立时,抗议乃独伸。
岩阁抽白刃,迎帝驰河津。发言如洪钟,肯负八尺身。
风霜别草木,颠沛不违仁。
去国山河在,登高入望新。只今烟树色,无复旧时春。