晋人目二子,其犹吹一吷。区区自其下,顾肯挂牙舌。
春秋书王法,不诛其人身。尔雅注虫鱼,定非磊落人。
湜也困公安,不自闲穷年。枉智思掎摭,
粪壤污秽岂有臧。诚不如两忘,但以一概量。
我有一池水,蒲苇生其间。虫鱼沸相嚼,日夜不得闲。
我初往观之,其后益不观。观之乱我意,不如不观完。
用将济诸人,舍得业孔颜。百年讵几时,君子不可闲。
槿篱芳援近樵家,垄麦青青一径斜。
寂寞游人寒食后,夜来风雨送梨花。
昨日闻甲死,今朝闻乙死。知识三分中,二分化为鬼。
逝者不复见,悲哉长已矣。存者今如何,去我皆万里。
平生知心者,屈指能有几。通果澧凤州,眇然四君子。
相思俱老大,浮世如流水。应叹旧交游,凋零日如此。
何当一杯酒,开眼笑相视。
金鸭香消欲断魂,梨花春雨掩重门。
欲知别后相思意,回看罗衣积泪痕。
岩云掩竹扉,去鸟带馀晖。地僻生涯薄,山深俗事稀。
养花分宿雨,剪叶补秋衣。野渡逢渔子,同舟荡月归。
旅馆谁相问,寒灯独可亲。
一年将尽夜,万里未归人。
寥(liáo)落悲前事,支离笑此身。
愁颜与衰鬓(bìn),明日又逢春。
在这寂寞的旅店中有谁来看望慰问,只有一盏冷清的孤灯与人相伴相亲。
今夜是一年中的最后一个夜晚,我还在万里之外作客飘零未能回转家门。
回首前尘竟是一事无成,令人感到悲凉伤心;孤独的我只有苦笑与酸辛。
愁苦使我容颜变老,白发爬满双鬓,在一片叹息声中又迎来了一个新春。
一年将尽夜,万里未归人:此二句脱胎于梁武帝萧衍《冬歌》:“一年漏将尽,万里人未归。君志固有在,妾躯乃无依。”
寥落:稀少,冷落。此处有孤独、寂寞之意。支离:即分散。《全唐诗》校:“一作羁离”。
愁颜与衰鬓:《全唐诗》校:“一作衰颜与愁鬓”。又:《全唐诗》校:“一作去”。
不傲南窗且采樵,乾松每带湿云烧。庖厨却得长兼味,三秀芝根五朮苗。
小亭前面接青崖,白石交加衬绿苔。
日暮松声满阶砌,不关风雨鹤归来。
海东谁敌手,归去道应孤。阙下传新势,船中覆旧图。
穷荒回日月,积水载寰区。故国多年别,桑田复在无。
和吹度穹旻,虚徐接建寅。不辞加一岁,唯喜到三春。燎照云烟好,幡悬井邑新。祯祥应北极,调燮验平津。树欲含迟日,山将退旧尘。兰萎残此夜,竹爆和诸邻。祝寿思明圣,驱傩看鬼神。团圆多少辈,眠寝独劳筋。茜旆犹双节,雕盘又五辛。何当平贼后,归作自由身。