展开阅读全文
鸿在冥冥已自由,紫芝峰下更高秋。抛来簪绂都如梦,
泥著杯香不为愁。晚树拂檐风脱翠,夜滩当户月和流。
自嗟不得从公去,共上仙家十二楼。
瘦如仙鹤爽风篁,外却尘嚣兴绪长。偶坐几回沈皓月,
闲吟是处到残阳。门前立使修书懒,花下留宾压酒忙。
目断琼林攀不得,一重丹水抵三湘。
法王遗制付仁王,难得难持劫数长。
努力只须坚守护,三千八万是垣墙。
江南江北雪初消,漠漠轻黄惹嫩条。灞岸已攀行客手,
楚宫先骋舞姬腰。清明带雨临官道,晚日含风拂野桥。
如线如丝正牵恨,王孙归路一何遥。
展开阅读全文
山鹧鸪,朝朝暮暮啼复啼,啼时露白风凄凄。
黄茅冈头秋日晚,苦竹岭下寒月低。畬田有粟何不啄,
石楠有枝何不栖。迢迢不缓复不急,楼上舟中声暗入。
梦乡迁客展转卧,抱儿寡妇彷徨立。山鹧鸪,
尔本此乡鸟,生不辞巢不别群,何苦声声啼到晓。
啼到晓,唯能愁北人,南人惯闻如不闻。
东水将孤客,南行路几千。虹翻潮上雨,鸟落瘴中天。
谪去宁留恨,思归岂待年。衔杯且一醉,别泪莫潸然。
返真难合道,怀旧仍无吊。浮俗渐浇淳,斯人谁继妙。
声容在心耳,宁觉阻言笑。玄堂闭几春,拱木齐云峤。
鹤传居士舞,猿得苏门啸。酹酒片阳微,空山想埋照。
灞岸晴来送别频,相偎相倚不胜春。
自家飞絮犹无定,争解垂丝绊路人。
病童随瘦马,难算往来程。野寺僧相送,河桥酒滞行。
足愁无道性,久客会人情。何计羁穷尽,同居不出城。
焚香书院最风流,莎草缘墙绿藓秋。近砌别穿浇药井,
临街新起看山楼。栖禽恋竹明犹在,闲客观花夜未休。
好是暗移城里宅,清凉浑得似江头。