铁骑横驱瀚海尘,戈船直捣瘴天春。不知南北功多少,羞作麒麟第二人。
天为中土断胡尘,长城万里赖强秦。自从伊雒多殊种,复见春秋有雁臣。
几度戎心窥近阙,一朝蟊贼开边窟。神州十载蔽穹庐,四海伤心变肤发。
胡贯既盈周德长,天戈指日荡胡霜。荡胡霜,扫胡雪,星驰雷动犁胡穴。
封狼临瀚海,勒燕过金微。胡无人,尔何归。
战城南,死河北,河鱼上食乌意逼。为鱼谓乌,莫竞微躯。
城东新战斗,尸尸枕藉尽肥腴。飞骑出没,残兵计谋。
敌踪今暂远,功赏可尸求。尸莫守,泣冤燐,闭腐口。
愿乌相食先自首,首蒙贼名安可朽。生负国恩,死为人冒功。
兵言何伤,尸心不同。
龙塞迢迢界豕狼,狼居山下书牛羊。自从鸣镝誇风雨,岂念天兵似日霜。
将军始携古贤入,票姚仍选轻骑集。已过祁连胡畜衰,既取焉支胡妇泣。
幕南王庭安在哉,天子北登单于台。单于台,未央阙,不悬胡头蓄胡发。
胡歌绿管配,胡舞白题斜。胡无人,汉一家。
犬羊狼戾肆骄矜,旄头光影四飞腾。须臾万甲窥青海,唐突千骑环白登。
皇风广漠包胡越,恩许酋奴朝闉阙。丑类终难文德敷,阶舞羽干阃授钺。
天兵如日胡如霜,疾趋阳岭还定襄。还定襄,渭耻雪,渐次收边复扫穴。
樊侯横十万,卫国率三千。胡无人,敢逆天。
万里燕山道,花开不见春。闺中儿在腹,何日替爷身。
食蜜不知苦,衣葛不知寒。
今晨出门去,始知行路难。
惊飙吹断篷,沙碛何漫漫。
羸马缩如猬,霜花大如飞。
夜涉黄河冻,舟行不得前。
君肠辘轳转,我肠车轮盘。
王事有严程,去去勿惮烦。
弯弧落旄头,飞箭定天山。
会赋《铙歌》曲,论功万里还。
棘矢蜚腾慷慨名,外台风纪望澄清。龙章独擅三司宠,虎竹兼分一郡兵。
河水东浮通故里,嵩山西起作长城。到来申伯遗灵地,秋日蘋香野庙晴。
菜陇横斜竹径成,海榴红喷亚枝明。台居理得山林景,不负衰翁入楚行。
清修乡国老文儒,后辈跄跄总不如。黄霸有才聊试郡,伏生从少已传书。
高才晚剖荆山玉,美政新还合浦珠。林壑光阴方洒落,莫教门外候安车。