白日寒城暮,清秋画角哀。地偏妨采菊,乡远怕登台。
鸿雁天边去,风云塞上来。故交零落尽,卮酒向谁开。
神交元在识荆先,岂待琼瑶托雁传。终日暮云看海上,几时春酒醉花前。
江横碧水盈盈隔,柳乱黄鹂故故穿。感别恨时应不少,一封期入九重天。
五更城角弄秋哀,万里江鸿避雪回。可但逢时叹摇落,即从抛印赋归来。
情多实恋风前帽,病起虚看雨后台。华发旧人今在几,夜深休负菊花杯。
阴云低压殿西头,僧老黄花对面愁。九日尽抛前代泪,十年深负旧山秋。
系囊岂解消群厄,吹帽谁堪忆胜游。幸有罪夫三两辈,浑天冰雪定相求。
九日陶家菊自黄,更闻飞雁捣衣裳。谁人对酒能无赋,何处登高不望乡。
二水寒光摇落照,孤城秋色动清霜。那知极目中原苦,数子江湖未尽狂。
曾拟钱塘吊古词,薄游今乃戏于斯。西风何限平生思,斜日从谁一咏之。
落叶满秋山,亲朋杳霭间。
江村多雨外,世难几人还。
白发偏能长,黄花好是闲。
聊将一杯酒,渐尔解离颜。
并马寻名寺,登高藉短筇。飞泉鸣古涧,落月在寒松。
石路经千转,云岩复几重。人间多梦寐,谁听上方钟。
檐雨午宵歇,室灯凉焰明。寝兴将百念,蟋蟀听残声。
老态闺人识,新歌候物成。鸡鸣催九日,一感佩萸情。
洛城风雪未开门,空屋僵眠懒谒人。独向岁寒持节操,始知君子不忧贫。