万国趋王会,山中自一家。庭馀经岁草,林起隔年花。
入户风初暖,开帘日始华。流年增感慨,飞思绕天涯。
野夫痴坐独何事,屈指俄成三十三。盘欲颂椒惊蓟北,户当添梗忆江南。
流年渐旧真难挽,万事更新未拟谙。入眼只应云日在,可怜春色滞抽簪。
为客他乡暮,钟声出晓云。可怜今岁里,只此一回闻。
元日王正月,传乎晚殿班。千官齐鹄立,万国候龙颜。
辨色旌旗入,冲星剑佩还。圣躬无乃倦,几欲问当关。
更无柏酒共桃符,一卷离骚伴竹炉。短褐有情怜岁月,敝冠无恙笑头颅。
白波东逝伤心远,青鸟西飞入望孤。久卧沧江惯愁思,不将明日问荣枯。
又到边庭岁尽时,孤灯空照两茎眉。三年尚未喂豺虎,一息还将报我师。
绕座诸山皆老宿,才言大法已支离。归堂稳卧不须守,榾柮烧残冷自知。
妻子团栾身少瘥,故居风景庆时和。老年襟抱无他感,但恨读书功不多。
去年程课略加勤,今岁深期日日新。万事何如吾道重,丁宁莫枉此生身。
行台北面是苍山,古柏风生分外寒。又值元宵春一度,谩烧红烛伴清欢。
又逢除夜客西川,银烛金炉白发前。却忆去年京邸夜,朝衣新试候朝天。