几回飞梦绕松楸,万叠云山紫翠浮。客里又逢寒食至,那能不动故乡愁。
汉兵南下未央灾,鱼服龙潜隧道开。世外老翁何所与,君王空筑望仙台。
伯川俄大病,哀甚哭无辞。未毕慈亲养,空勤圣主期。
湖山春正尔,风雨夜何其。更忆新亭上,高文记两知。
麻衣力尽泣孤臣,回首江南草色新。独恨乾坤如许大,首阳无地可埋身。
战城南,死城北,枯骨累累弃路侧。为我谓乌,游魂不归。
臭腐将焉用,饲汝安足悲。阴云漠漠,寒雨潇潇。黄昏古城下,新鬼声号咷。
阳九厄,战城南,空裹革。七尺微躯我不惜,老死蓬蒿竟何益。
愿为忠臣,忠臣诚可为。茫茫穹庐,掩骼为谁。
溪上欲黄昏,潮平浪不翻。钟声云外寺,灯影水边村。
荒坂牛羊下,前林鸟雀喧。桃花最深处,莫是武陵源。
乘障远行孤竹国,衔杯高望蓟门天。尚方履自东齐赐,大将旗从瀚海搴。
踠足岂能参上驷,登坛今幸有诸贤。书生早绾封侯印,酾酒椎牛在九边。
铜鼓经埋讶许年,谁人指在此山前。山峰得此应名世,何似相忘混沌天。
载酒蓬扉下,烽尘正此时。将军勤破敌,野客废谈诗。
久坐丛花烂,狂歌白氎欹。边尘犹未静,吾敢道归期。
镜澈古苔光,溪风湛碧香。花犹知世代,水不解兴亡。
粉黛山川俗,烟泉岁月长。而今正好景,石骨照苍凉。