看君匹练出吴阊,忽尔双旌指济阳。长河不散真人紫,落日时怜我马黄。
欲取延津为海色,还愁太岱压秋霜。登龙回坂皆吾事,踯躅孤城泪万行。
长安车马逐芳菲,可向天涯叹滞违。名就不嫌方朔醉,官贫肯学曼容归。
青山是处江南色,白雪从他蓟北飞。若问故人丘壑事,于今战后颇能肥。
晨翮慕劲飙,夕羽眷乔林。子称烂白石,予游倦黄金。
箕踞灌木阴,四野助悲吟。世才总津要,吾道甘陆沉。
出处毋论迹,所希在知音。
沈君不作黄头郎,行年五十鬓未苍。有子器业如东阳,贤书姓名标大桁。
归来拜进南山觞,守令羔雁罗中堂。里门大旗当风扬,摐金伐鼓奏丝簧。
客称既醉主未央,但令玉液盈银缸,明年之乐不可方。
尔傍天台宿,能扬智顗风。襄阳好名刹,耆宿有安公。
楚越浮踪并,人天慧眼空。莫将无住意,容易问庞翁。
疾风六月树枝折,火云累锤白絮裂。城南老夫正高卧,荒郊款段苏生过。
尘埃满面髸发乱,手携清壶来饷我。季子才名三十年,射杨百发百叶破。
逢时幸首南宫荐,塌翮尚忍西山饿。丈夫生世古难同,苏也巷西我巷东。
追寻不计褦襶热,淹留秪恨金尊空。君不见昨朝雨雷今则风,世事反覆谁豫通。
得时无誇好身手,失意岂必皆愚蒙。野池纷披莲半红,黄鹂噤语空林中。
劝子尽醉休匆匆,人生几何吾巳翁。
出门月色白如霜,静夜所思思断肠。有美人兮天一方,碧云迢迢河汉长。
河汉长,不可越。但有一寸心,含情托明月。明月照人心不移,静夜所思谁得知。
昔闻诗中画,今见画中诗。芭蕉生雪里,只有辋川知。
万国趋王会,山中自一家。庭馀经岁草,林起隔年花。
入户风初暖,开帘日始华。流年增感慨,飞思绕天涯。
脩竹夹篮舆,岚光欲染裾。小桥流水急,古路冻云疏。
村屋乘冬结,山田隔岁锄。空林闻犬吠,不异武陵居。