翳翳峰顶木,袅袅峡中溪。下有飞古寺,上有哀
大厓居士且徘徊,老妇家中唤洗杯。园花当槛春饶笑,竹洞封云昼不开。
一冬菜饭留君住,万里风船破浪来。若此诗情似坡老,楚云台是妙高台。
当年锦缆帝王州,此日荒津竞渡游。宾客未销梁苑气,江山聊写汨罗愁。
流金赤日偏输浪,似盖轻云故翼舟。鱼听歌钟沈复跃,燕窥舞袖去还留。
调冰雪藕佳人并,断艾分蒲上客酬。出溜只疑天上转,溯洄真在镜中浮。
阴阴瞑色凫鹥岸,袅袅风香杜若洲。醉里惊闻催住桨,别船追进夕筵羞。
烈士有心许,佳人重情欢。投义既不易,识者良独难。
清秋理瑶瑟,为君发高弹。一曲未云乱,仰视孤鸿翻。
一举狭千里,再举青云端。我欲从之逝,羽短才力单。
声影中藏之,傥接排风翰。
赤豹黄罴贡上方,虞罗致尔自何乡。微躯亦被雕笼缚,远视犹闻宝络香。
显晦山林齐感激,喧呼道路有辉光。名鹰侧目思翻掣,细犬搔毛欲奋扬。
随侍近收擎鹘校,上林新起戏卢坊。攫兔定蒙天一笑,磔狐应使地难藏。
贡官驰马尘埋面,驿吏遭箠泪满眶。南海亦曾收翡翠,西戎先巳效羚羊。
白狼也产从遐域,白雉犹劳献越裳。圣德从来及禽兽,欲将恩渥示要荒。
田巴辨稷下,缓颊摧千人。邹生馆碣石,五德何缤纷。
夸夫乐惊世,小人恒共群。谁明白马喻,徒擅雕龙勤。
岂若鲁连子,笑谈却秦军。成功不受赏,万乘如浮云。
飘飘颍中客,黄屋若浮云。矫矫严陵叟,垂竿卧江濆。
脱屣九州长,长揖万乘君。弃瓢入深谷,举足动星文。
英风振薄俗,劲节凌高旻。樊公信独往,周生亦离群。
一朝徇微禄,遗累流千春。
鲲鱼产溟渤,鬐鬣如山丘。朝行发碣石,暮宿昆崙陬。
竦身激巨浪,喷沫飞洪流。倏忽化大鹏,九万乘风游。
翼若垂天云,众羽不敢侔。一飞绝五岳,再举凌十州。
翩翩鸴鸠侣,榆枋自相求。翱翔但咫尺,曷睹大化遒。
荆卿卧燕邸,屠狗相过从。朝为太子客,暮出辽城东。
酣歌和渐离,壮士发尽冲。前登咸阳殿,意气何其雄。
左操督亢图,右揕秦王胸。剑术岂云疏,天运良已穷。
寥寥易水上,万古悲寒风。
虞卿本说客,著书自穷愁。马迁下蚕室,史笔垂千秋。
楚泽放灵均,漆圆饿庄周。伊人一何否,举足罹愆尤。
文章实大业,宁与富贵谋。峨峨金张第,七叶开王侯。
一朝随物化,荣耀同蜉蝣。