玉骨冰肌染嫩红,依依低映粉墙东。莫教狼藉春泥里,常伴妆台斗艳容。
春分过也,小楼昨夜,棠梨花谢。章台折柳,西园拾翠,暗香随马。
午风轻,莺声乍,盈盈侣秋千初罢。再相约、黄昏踏月,窗下绿蛾重画。
梅竹萧森露井旁,断猿空叫月如霜。
竹从孕节生来苦,梅到飘魂死亦香。
为怜清净出尘中,喜逐仙山午夜风。弄玉去时云暗淡,飞琼下界月朦胧。
冰魂卧骨全真性,绝岛荒郊入化功。铁笛吹残人在否,依然深锁蕊珠宫。
西风满路桂花香,吹彻天街似水凉。独坐南窗读周易,半轮明月照空梁。
随意沧洲傲,玄关晚共过。捍江青嶂逼,碍杖白云多。
地僻閒樵牧,人稀老薜萝。采真与汗漫,不负紫芝歌。
花时已过咏云归,谁谓沾涵雨泽稀。开晚略从窥造化,爱深无自益芳菲。
葳蕤翠影茎偏袅,珍重红香叶漫围。疑是仙家遗玦宝,化成奇品在金扉。
坐待梅花尽,征人独未归。
宫妆临镜懒,春信到边稀。
断缕惊龙管,余香入凤帏。
持将花比貌,空有泪沾衣。
衰贫出口便纷纭,尘俗形骸懒谒君。梦寐当今子将子,骚坛月旦可容闻。
菊酿新刍淡漉金,佳辰胜赏待赓吟。西山爽气崇朝见,南涧清流竟日临。
绿上阶苔经雨旧,红翻林叶醉霜深。橘中闻有商山乐,拟及登高一共寻。