平楚殊苍莽,众峰亦窈窕;清辉来扑人,引我发长啸。
迟明向南亩,疏星在檐端。夫出妇亦随,无非分所安。
道旁往来人,下车时一观。问津津不知,仰视飞鸟还。
逻苗远峙夕,濯足荒沟寒。吾惜耦耕好,焉知世路难。
伐鼓收西畬,黄云被江干。聊周代糟糠,作粥欢宾颜。
邻叟携儿来,嬉戏松下关。齐声鼓腹讴,永谢攒眉欢。
空青不可极,俯视但云光;众妙含其中,疑为天地房。
久忆名山胜,春风泛艇游。巨涛吞宝刹,朗月涌江流。
啼鸟窥禅诵,飞花过石楼。上方钟磬晚,天乐起峰头。
江心浮玉郁嵯峨,上下楼台浸碧波。万古乾坤劳砥柱,四围冰雪涌青螺。
人登绝顶天应近,僧住幽厓地不多。古鉴堂前独吟眺,数声啼鸟隔烟萝。
游遍金山寺,都无一句诗。诗中写不尽,只许此心知。
地控恒沙界,峰回沧海波。
潮声永夜壮,云气秣陵多。
龙窟存光怪,鲛宫湛绮罗。
黄斿蔽江左,何日返天戈。
孤舟何处兴堪携,红树千山野水西。
别路鸿声天外小,荒江帆影望中迷。
到楼残笛兼秋听,向壁新诗倚醉题。
我有相思寄流水,寒潮唯到白沙溪。
门掩青峰野水间,绿萝花暝鸟飞还。纷纷车马红尘里,何似仙家半日闲。
草木抱真性,植根良独异。当其枯槁时,众目安能识。
藉此星星火,可以格上帝。鼻端绝往来,混然在一气。
氤氲托冥会,非关有夙契。欲索已寂如,肺腑无不至。
彼此本同源,静中得其理。何亲复何疏,当入枯鱼肆。