灵源寂寂何杳寞,先天后天谁疏凿。
疑是娲皇功教学法全,漏泄银河斜界落。
荣枯皆定数,枉作送穷吟。
有色非真画,无弦是古琴。
青松秦世事,黄菊晋人心。
尘外烟萝客,相寻入远林。
青天隐隐响晴雷,绝顶流来不知处。
巨灵怒擘两山开,飞下玉龙归海去。
展开阅读全文
绝巘千寻势,飞泉万叠痕。
寒光涵玉岫,灵派析璇源。
峭壁河流立,苍崖井浪翻。
猿悲经树急,龙骇落潭浑。
气爽诸峰秀,声和众簌喧。
功成身退日,期此灌中园。
松罔新植泷丰碑,千古哀荣谁似之。
训子断机霜雪冷,退朝犹绩月星戥。
绿衣西府梅花落,素幄北堂萱草萎。
何惜沙堤明日路,潘舆无复再来时。
溪僧过此说山公,游遍真仙洞府中。
乳石岩边得灵草,可能封裹寄衰翁。
寂寞海东头,殷勤贵客舟。如何经岁约,祇作数宵留。
清玩分行箧,高吟压小楼。更须谋再会,同醉菊花秋。
千里还经赤地连,老农作苦也堪怜。
来牟不复歌丰岁,荞麦犹能救歉年。
山色浅深秋泼黛,田毛上下晓披绵。
天公莫遣霜如雪,赤子嗷嗷要解悬。
展开阅读全文
人情谁不爱飞雪,腊中再见尤奇绝。
对雪吟哦色即空,仙翁洞照无生灭。
既积既消还复飞,且飞且积俄又非。
了然不是坚牢玉,缅怀有感苏公诗。
谁知润泽工夫远,须索诗家为明辨。
香风天上亦飞花,较之穷腊功犹浅。
绿窗怯寒颦翠娥,穷儒忍冻不能歌。
何如制閫贤师师,賸喜嘉祥重婆娑。
鄮山妆点千岩白,全胜轻花飘细麦。
气和之庆非偶然,善政端由老邦伯。
古松奇石水潺潺,小小茅庵一两间。
野性自知难适俗,山林僻处且偷閒。