竹坡无物可关怀,只有青山眼为开。未识灌溪真面目,烦君著句画将来。
平生为雪牵诗兴,今日无诗奈雪何。净几翻书拥炉读,冷斋呵砚带冰磨。
寒江独钓句思柳,银海光摇人忆坡。欲两三杯贺丰岁,却忧疆埸正干戈。
宿云送腊晓仍开,日动江光度竹来。
春到更晴谁不喜,时迁不道老相催。
山村敢惜身犹远,边地应怜战未回。
春鸟岂知人意绪,新声只欲劝衔杯。
故人深住白云隈,欲到何因只寄梅。
岁晚观山吾独立,泥中骑马子能来。
转头不觉三年别,病眼相看一笑开。
说似少陵真句法,未应言下更空回。
小阮新来觅句忙,自携破砚汲寒江。
天公念子抄诗苦,借与朝阳小半窗。
紫阳元日得晴日,晓鹊声边骈贺客。
玉梅烂漫照椒觞,尽我真珠红一石。
祁山山下初立春,马上送迎逢故人。
故人挈榼藉芳划,啼鸟游丝天气新。
吟鞭转入西江路,宝月欲圆碧霄暮。
南方战罢闻者喜,尽道上元仍甲子。
卒然军兴由盗兴,千里无烟况有灯。
鸡犬逃生且未暇,上元之雨吾何憎。
万马还营速须早,放与田家蚕麦好。
甲子之雨恐不可,听彼谣言愁杀我。
大事同生日,佳城近故丘。空留丹灶药,忍望白云楼。
偃折恩谁继,澄清志未酬。伤哉葬元伯,执绋竟无由。
看山妙处几曾知,落照斜明始觉奇。
皱尽衣裳纹欲裂,争先头角远相追。
松梢别放六峰出,江底倒将千嶂垂。
一路诗篇浑漫与,侧溪端的不相亏。
忠孝之家女亦良,教传彤管有遗芳。藁砧旧擢儒林秀,桂子新飘月窟香。
方拟鱼轩沾宠渥,遽惊风树变凄凉。稽山鉴水青春暮,薤露声中恨更长。
对策天庭老布衣,直言中已有危机。须知东普胜西掖,好买扁舟及早归。