虚堂清簟午抛簪,人静疏帘映昼阍。身过中年心已倦,病因烦暑气常昏。
紫烟碧月天初赐,乳窦寒泉世莫论。尘味暂忘惟嗜此,更无馀思到芳樽。
长怀杜陵老,遐想靖节翁。二子不并世,千载馀清风。
君为南国秀,志气陵苍穹。盘屈不得伸,妙略参元戎。
归来侣渔樵,香火陪琳宫。卜居牛斗墟,筑室瓦砾中。
依然植五柳,彷佛馀四松。南窗有幽意,寄傲膝可容。
拊床寒月侵,曝背微阳通。琴书乐忘忧,尊中常不空。
吾乡有诸杜,源流自祁公。归欤有成言,葛巾永相从。
吾乡顾虎头,千里飞食肉。名参庆历贤,罪入元祐录。
堂堂想仪刑,凛凛见眉目。百年议论定,奇祸反为福。
森然见诸孙,刻励如白屋。我观宣和间,权倖互当轴。
一时名家子,半为阉宦辱。暂时得富贵,卑贱等厮仆。
君家贤伯仲,抗志守先躅。幽情寄铅椠,雅尚在松竹。
僧房忍朝饥,雪牖耽夜读。访我五松山,怀袖粲珠玉。
嗟予久放浪,岁晚守穷独。闭门雀可罗,三径草常绿。
依山结衡茅,一饭共脱粟。呼儿具□□,山肴杂野蔌。
对桉笑复颦,负我十围腹。去去乐琴书,山中芋魁熟。
塔庙奚山麓,乘轺偶共登。
青松如拱揖,栋宇欲骞腾。
夷礼多依佛,居人亦贵僧。
纵观无限意,纪述恨无能。
应是圆玄降瑞精,散为穠丽遍邗城。
重苞叠蕊三春后,腻脸丰肌百态生。
一自毫堂甄异品,至今花谱续嘉名。
都缘尤物多奇变,岂为繁华逐世情。
一马春风北首燕,却疑身得旧山川。
阳浮树外沧江水,尘涨原头野火烟。
日借嫩黄初著柳,两催新绿稍归田。
回头不见辛夷发,始觉看花是去年。
春风东来暖如嘘,过拂我面撩我裾。
不知我心老有异,亦欲调我儿女如。
庭前花枝笑自爱,风里草力更相扶。
旁林曲树足飞鸟,不问燕雀鸱鸢乌。
求雌要截各有意,岂但斗竞争春呼。
春巢成多夏卵众,明年计此更有余。
非唯喧呼乱人耳,渐恐巢穴妨人居。
收残射中岂无道,我亦力可弯长弧。
林深枝曲矢不入,况弓待借家所无。
行吁坐盼不可奈,安得静默投身俱。
细柳营中作略殊,宁容直入骤先驱。不因一见入门诀,文帝何曾识亚夫。
柳生洲居濠北边,繇辞质野谁所传。
不曾入城行卖卜,有问灾福须呼船。
叹我奇疾何频年,其初过清肌凛然,
已忽腹拒遭拘挛。一身尽异形质变,
恍若土木徒人言。蚤知定性不生灭,
今安得尔庸非天。医工刃人死无律。
妄谈标本从何出。补劳护弱转凝聚,
排寒荡湿加淫郁。挟风上行关膈失,
迸肉糜皮并为一,犹云无伤乃余疾。
生虽怜我谬时命,岂悟颠倒缘此物。
彼苍应有司杀者,授柄於工无乃悖。
我劳万事明当休,自古零落归山丘。
但疑未死复不活,熟视重为诸医羞。
余聪残明不可留,治命已乖妻子谋,
执讯空贻友朋忧。柳生听罢棹颈笑,
既有主对非吾尤。山歌静夜声宛转,
更着此曲歌中流。
至日空相忆,何时复此来。
素书烦蜡炬,往事付寒杯。
梦破风惊竹,诗成雨绽梅。
江城低婺女,回首亦劳哉。