江南藩郡古宣城,碧落神仙拥使旌。津吏戒船东下稳,悬僚负弩昼归荣。
江山谢守高吟地,风月朱公故里情。曾预汉庭三独坐,府中谁敢伴飞觥。
床前何必问云何,霜顶谁将手自磨。
可是法身真有病,皱眉头处为人多。
谏君不听念君深,被发徉狂自鼓琴。千古共传箕子操,一时难悟狡童心。
春风吹园杂花开,青天露坐始此回。
一杯一杯复一杯,笑言溢口何欢咍。
古人白骨生青苔,我独不饮何为哉。
何时出得禁酒国,垒麴便筑糟丘台。
数椽茅屋绝过从,窗户深明一径通。雨过竹丛增晚翠,风翻荷沼乱殷红。
揩磨五字无瑕颣,鼓吹群经有折衷。敩学从来自强半,应怜时辈尚谈空。
虚堂清簟午抛簪,人静疏帘映昼阍。身过中年心已倦,病因烦暑气常昏。
紫烟碧月天初赐,乳窦寒泉世莫论。尘味暂忘惟嗜此,更无馀思到芳樽。
长怀杜陵老,遐想靖节翁。二子不并世,千载馀清风。
君为南国秀,志气陵苍穹。盘屈不得伸,妙略参元戎。
归来侣渔樵,香火陪琳宫。卜居牛斗墟,筑室瓦砾中。
依然植五柳,彷佛馀四松。南窗有幽意,寄傲膝可容。
拊床寒月侵,曝背微阳通。琴书乐忘忧,尊中常不空。
吾乡有诸杜,源流自祁公。归欤有成言,葛巾永相从。
吾乡顾虎头,千里飞食肉。名参庆历贤,罪入元祐录。
堂堂想仪刑,凛凛见眉目。百年议论定,奇祸反为福。
森然见诸孙,刻励如白屋。我观宣和间,权倖互当轴。
一时名家子,半为阉宦辱。暂时得富贵,卑贱等厮仆。
君家贤伯仲,抗志守先躅。幽情寄铅椠,雅尚在松竹。
僧房忍朝饥,雪牖耽夜读。访我五松山,怀袖粲珠玉。
嗟予久放浪,岁晚守穷独。闭门雀可罗,三径草常绿。
依山结衡茅,一饭共脱粟。呼儿具□□,山肴杂野蔌。
对桉笑复颦,负我十围腹。去去乐琴书,山中芋魁熟。
塔庙奚山麓,乘轺偶共登。
青松如拱揖,栋宇欲骞腾。
夷礼多依佛,居人亦贵僧。
纵观无限意,纪述恨无能。
应是圆玄降瑞精,散为穠丽遍邗城。
重苞叠蕊三春后,腻脸丰肌百态生。
一自毫堂甄异品,至今花谱续嘉名。
都缘尤物多奇变,岂为繁华逐世情。