涧水流千仞,岩姿起万般。扶藜虽有兴,驻屐谅难安。
好客能同趣,群峰肯纵观。苍茫却无际,谁与话愁端。
夫子刚且勇,一摧遂终身。于今斗牛间,郁然气不申。
平生慕用意,碣刻留千春。更为祠堂咏,尚代鸡酒陈。
小雨脊脊弄晚晴,饥肠过午自雷鸣。钟声隔岸闻香积,风味令人想曲生。
近报边头新奏捷,独怜江外未休兵。谁能驭此不羁马,纵使脱缰千里行。
提携未便即归山,暂扣僧园且暂闲。
岁晚东君颜色近,霜晴寒意有无间。
前溪雨后浑通路,荒戍人归不上关。
筇竹一枝天正暖,却嫌飞鸟倦思还。
南朝旧见王忠武,此地曾屯千万兵。
十里荒蹊秋兔健,千年陈这暮鸿征。
无衣空緼包胥志,遗帼终留诸葛名。
落日英雄满襟泪,凤凰倚徙正孤城。
九字在纸,落落晨星。
此帖之传,犹及太平。
意象轩昂,足称其名。
作此赞焉,惟字之评。
芳洲生萍芷。宿雨收晴浮暖翠。烟光如洗,几片花飞点泪。清镜空余白发添,新恨谁传红绫寄。溪涨岸痕,浪吞沙尾。
老去情怀易醉。十二栏干慵遍倚。双凫人惯风流,功名万里。梦想浓妆碧云边,目断归帆夕阳里。何时送客,更临春水。
青荧鬼火动,不悟前山雨。
昏径枭鸟鸣,独行毛发聚。
桷叶枯缀林,风动疑有虎。
低迷薄云开,心喜淡月吐。
重入僧窗听雨眠,藕花只在客床前。囊空不欠苏秦舌,口渴频呼陆羽泉。
十里湖光天半席,一阑秋影月初弦。新凉风物无人共,坐听微钟祇自怜。
天子欲宽南顾忧,绣衣曾是旧人求。
山川不改元负采,父老能言昔政猷。
襦裤疲民应枕奠,纪纲新度觉钱流。
年灵一种同天地,雨露何偏十四州。